Από παραστάσεις τραπ µε ρεµπέτικα, καθαρόαιµα µιούζικαλ, ελληνικά έργα και ένα θέατρο που φαίνεται να βρίσκεται πιο κοντά στον κόσµο όσο ποτέ µιλώντας για τα κοινωνικά προβλήµατα και απλώνοντας ένα χέρι παρηγοριάς, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της φετινής θεατρικής σεζόν 2022-2023 που φαίνεται να στοιχηµατίζει µε κραταιή, σχεδόν, βεβαιότητα ότι ο κόσµος θα επιστρέψει στις σκηνές µετά τα αναγκαστικά µέτρα που επέβαλε η πανδηµία.
Αν, λοιπόν, το χαρακτηριστικό των θεατρικών οργανισµών και των διαφορετικών σκηνών πριν από την πανδηµία ήταν το κλασικό θέατρο ή τα δηµοφιλή έργα, αυτή τη σεζόν, 2022-2023, προτεραιότητα φαίνεται να έχουν η αµεσότητα, ο συνδυασµός µουσικής µε την πρόζα, οι Ελληνες δηµιουργοί, αλλά και οι ηθοποιοί που είναι πλέον αναγνωρίσιµοι και στο µη θεατρόφιλο κοινό λόγω της συµµετοχής τους σε κάποια από τις απειράριθµες ελληνικές σειρές που έχουν επιστρέψει δυναµικά στη µικρή οθόνη. Απ’ όλα έχει η θεατρική ποικιλία, που δείχνει ταυτόχρονα να προτείνει µοναδικούς συνδυασµούς και να έχει πολλές, αµέτρητες εκπλήξεις.
Ο Ντοστογιέφσκι, και η Αλεξίου
Χαρακτηριστική συνεργασία-έκπληξη είναι αυτή του Γιάννη Νιάρρου µε τον Γιάννη Οικονομίδη στη µιούζικαλ εκδοχή του «Σπιρτόκουτου», ενώ έκπληξη προκαλεί η επιστροφή του Βασίλη Μπισμπίκη στη σκηνοθετική θέση µε το «Εγκληµα και τιµωρία» του Ντοστογιέφσκι (και τα δύο στη Στέγη), αλλά και η εµφάνιση της Χαρούλας Αλεξίου στη θέση της πρωταγωνίστριας στην άκρως πειραµατική «Νύχτα στην Επίδαυρο» του Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο, που κάνει το πέρασµα στη νέα εποχή µε τη σφραγίδα του Γιάννη Μόσχου στην καλλιτεχνική διεύθυνση.
Οσο για το Μέγαρο Μουσικής, κι εδώ οι εκπλήξεις δίνουν και παίρνουν, αφού ετοιµάζεται να υποδεχθεί τον Δημήτρη Παπαϊωάννου µε το «Ink», ένα πολυθέαµα που θα έχει ως κύρια αναφορά εκτός από χορό τα εικαστικά, ενώ τα Χριστούγεννα θα τα γιορτάσουµε στον ίδιο χώρο µαζί µε τον Στέφανο Κορκολή και τον Χρήστο Σουγάρη, οι οποίοι είχαν συνεργαστεί στην «Αυλή των θαυµάτων» και τώρα ετοιµάζουν τον «Σκρουτζ» σε µορφή ροκ µιούζικαλ. Ο «Ελληνικός Κόσµος» ποντάρει σε Καζαντζάκη και στον «Ζορµπά» από τον Γιάννη Κακλέα και το Θέατρο Βρετάνια µας θυµίζει το κλασικό έργο του Μίλερ «Οι µάγισσες του Σάλεµ» που µιλάει για τον φανατισµό και τις θρησκευτικές προκαταλήψεις, µε πρωταγωνιστές τον Ακη Σακελλαρίου και τη Ρένια Λουιζίδου σε σκηνοθεσία ΝικορέστηΧανιωτάκη.
Οσο για τα κλασικά πια «Φώτα της πόλης», το αριστούργηµα του Τσάρλι Τσάπλιν που µιλάει για την κοινωνική αδικία αλλά και την καθαρόαιµη αγάπη, έχουν ως πρωταγωνιστές δύο ηθοποιούς που είναι γνωστοί όχι µόνο στο θεατρόφιλο αλλά και το ευρύ κοινό από το πέρασµά τους στις µικρές οθόνες: την Αλεξάνδρα Αϊδίνη από το πρόσφατο σίριαλ «Ψέµατα» του ALPHA και τον ΠροκόπηΑγαθοκλέους από τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στον «Παΐσιο» του MEGA. Το έργο του Τσάπλιν θα ανεβεί στο Εθνικό Θέατρο και συνιστά την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Αμαλίας Μπένετ.
ηρουµένων των αναλογιών, ηθοποιοί όπως ο Χρήστος Λούλης ή η σύζυγός του Εμιλυ Κολιανδρή, οι οποίοι φέτος συµπρωταγωνιστούν στη «Νύχτα στην Επίδαυρο» και πάλι στο Εθνικό, µπορεί να έχουν διαγράψει µια µεγάλη καριέρα στο θέατρο, αλλά στο ευρύ κοινό είναι γνωστοί για τη συµµετοχή τους σε µια σειρά από έργα που έχουν αφήσει τη δική τους ανεξίτηλη σφραγίδα, αλλά πλέον συνδέονται µε επιτυχηµένα σίριαλ, κάτι που σηµαίνει ότι τα θέατρα φέτος θα κάνουν πάσης φύσεως επαναπροσδιορισµούς, τόσο αναφορικά µε τα έργα και τις συµµετοχές όσο και µε το κοινό που θα δίνει ραντεβού στις θεατρικές αίθουσες: γιατί αν εξαιρέσεις τις κλασικές προσεγγίσεις µεγάλων έργων όπως του Σταμάτη Φασουλή µε τους «Βρικόλακες» του Ιψεν ή τον «Θάνατο στη Βενετία» από τον Γιώργο Παπαγεωργίου, που αποτελεί σταθερή αξία, στο Θέατρο Πορεία και τα «Ανεµοδαρµένα ύψη» της Εµιλι Μπροντέ από τον Γιάννη Καλαβριανό στο ∆ηµοτικό Θέατρο Πειραιά, αυτό που επικρατεί είναι η πειραµατική διάθεση και οι πρωτότυπες αναµείξεις διαφορετικών ειδών.
Τουλάχιστον σε αυτό φαίνεται να ποντάρουν οι µεγάλες σκηνές και οι παραγωγοί, αποφασίζοντας να διευρύνουν τόσο το ρεπερτόριο όσο και τον αριθµό των συµµετοχών. Αν η µνηµονιακή κρίση των περασµένων ετών είχε αναγκάσει τον εκάστοτε πρωταγωνιστή να επιτελεί ρόλο θιασάρχη και να φτάνει να ανεβαίνει µόνος του πολλές φορές στη σκηνή για να µειώσει το κόστος, φέτος η τάση δείχνει διευρυµένα σχήµατα και πολύ πιο φιλόδοξες παραγωγές όσον αφορά το κόστος. Οι ενίοτε κουραστικοί µονόλογοι που είχαµε συνηθίσει στο παρελθόν φαίνεται να λαµβάνουν τέλος και το θέατρο, µετά τον κορωνοϊό, να µετατρέπεται σε µια «αυλή των θαυµάτων» όπως λέει και ο τίτλος γνωστού έργου, δίνοντας µια υπόσχεση ψυχαγωγίας, τέχνης και οµορφιάς.
