Είδα μεγέθη που αρμόζουν σε τέτοια έργα, χωρίς φόβο.
Άκουγα και έβλεπα καθόλη τη διάρκεια, δίπλα και πίσω μου, το κοινό να προσπαθεί να πνίξει το κλάμα. Είδα και ένιωσα θεατές να τους συνεπαίρνει, αυτό που γινότανε πάνω στη σκηνή. Να ταυτίζονται.
Αυτό είναι επιτυχία!
Ένιωσα κι έζησα εν ολίγής δυνατά συναισθήματα. Σαν εκείνα που έχω ακούσει από αφηγήσεις ανθρώπων όταν έβλεπαν τη Λαμπέτη να παίζει. Μόνο που εγώ έβλεπα την Κυρία Έφη Μουρίκη!
Η Κυρία Έφη Μουρίκη είναι ένα ζωντανό θαύμα επί σκηνής!
Πιστεύω ότι όποιος έχει δει την παράσταση ένιωσε αυτό το μεγαλείο που έχουμε ακούσει και ακούμε από αφηγήσεις-μαρτυρίες ανθρώπων για τα παλιά «τέρατα» (όπως λέμε) του θεάτρου, της σκηνής.
Νιώθεις ότι δεν έχουν ανάγκη τον προβολέα, αλλά φωτίζουν από μόνοι τους.
Οι εναλλαγές του ύφους από την Κυρία Μουρίκη, τόσο στη χροιά, όσο και στην παραμικρή κίνηση ή βλέμμα είναι αριστουργηματικές!
Ο Ρένος Ρώτας χαρισματικός, ισορροπεί το βάρος του έργου, με την ιδιαίτερη λάμψη του, που ταιριάζει και στο χαρακτήρα που υποδύεται!
Ο Κωνσταντίνος Γώγουλος αψύς, με αμφιθυμικές εναλλαγές που δυναμιτίζουν, μαγεύει!
Όλοι οι ηθοποιοί αυτής της παράστασης είναι εξαιρετικοί σε αυτό που κάνουν με μαεστρία, αδιαμφησβήτητο ταλέντο και απλότητα!
Για την παράσταση «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ» που παρουσιάζεται στο θέατρο ΖΙΝΑ
Κυριάκος Σέκουλας Πασχαλίδης
