Μιαν απρόσωπη κτηματομεσιτική εταιρεία με motto O Tρόπος του να Ζεις, ένα απρόσωπο αφεντικό με το όνομα Μπομπ, φιλόδοξοι υπάλληλοι που συνεισφέρουν σε ένα όραμα που δεν τους ανήκει, άπληστοι μικροϊδιοκτήτες που θέλουν τον γρήγορο και άκοπο πλουτισμό, άνθρωποι με το όνειρο να αποκτήσουν τη δική τους στέγη, έστω και περιορισμένης μίσθωσης… και ένας θάνατος ως καταληκτικό αλλά και αφετηριακό σημείο στην πλοκή…
Τρεις υπάλληλοι, η Ρίτα, φιλόδοξη και ικανή μεσίτρια, ο Ρήγας, μεσίτης βραχυπρόθεσμων τουριστικών καταλυμάτων και η γραμματέας του διευθυντή βρίσκονται την τελευταία νύχτα πριν την οριστική διάλυση της εταιρείας στο γραφείο της Διεύθυνσης, και προσπαθούν να εκλογικεύσουν το τι σημαίνει γι’ αυτούς η επικείμενη μετακόμιση της εταιρείας σε ένα άλλο τόπο, απάτητο και έτοιμο προς εκμετάλλευση. Μετά από οκτώ χρόνια συνεχούς και επίπονης εργασίας κατά την οποία θυσιάζουν στο βωμό του οράματος της εταιρείας αλλά και των προσωπικών φιλοδοξιών τους όλη τους τη ζωή – μεταφορικά έχουν βγάλει ρίζες στο γραφείο, όπως φαίνεται και από τα φυτά που ξεπροβάλουν από τα ρούχα τους- οι δυο γυναίκες λαμβάνουν μιαν απρόσωπη ειδοποίηση απόλυσης, ενώ ο Ρήγας ομολογεί πως έχει ο ίδιος καταθέσει την παραίτησή του. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα?
Η γραμματέας εκπλήσσεται. Έχει την ψευδαίσθηση μιας οικειότητας με τον διευθυντή, καθώς έχουν ανταλλάξει κάποιες απόψεις και τον έχει δει γυμνό πολλές φορές. Η Ρίτα είναι αυτή με τον μεγαλύτερο τζίρο, αυτή που συνέβαλε στη μεταμόρφωση ενός παραθαλάσσιου οικισμού σε οικιστικό θέρετρο. Θεωρεί τον εαυτό της απαραίτητο στην εταιρεία. Ο Ρήγας πουλά όνειρα μόνιμης κατοικίας με τη μορφή βραχυπρόθεσμων μισθώσεων και δεν φαίνεται να έχει ηθικούς ενδοιασμούς όταν αυξάνει το ενοίκιο και στη συνέχεια διώχνει απάνθρωπα τον ενοικιαστή του οποίου το συμβόλαιο έχει λήξει, για να το νοικιάσει με μεγαλύτερη τιμή.
Στην ουσία η εταιρεία έχει πουληθεί σε έναν άλλον όμιλο του οποίου ο απρόσωπος διευθυντής φέρει και αυτός το όνομα Μπομπ. Πανταχού παρόν στην υπόθεση το πτώμα του Διευθυντή τον οποίο ομολογεί πως σκότωσε η Ρίτα, όταν πήρε το χαρτί της απόλυσης. Τύψεις? Δεν φαίνεται να έχει, άλλωστε – όπως λέει και η ίδια- αυτές έρχονται και φεύγουν. Με το θάνατο του Μπομπ, τον οποίο για πρώτη φορά αντικρίζουν κατά πρόσωπο και αντιλαμβάνονται το πώς μοιάζει, τελειώνει μια περίοδος και ξεκινά μιαν άλλη. Η ζωή των τριών υπαλλήλων πρέπει να συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό και τα ίδια κίνητρα. Τον θάνατο του πρώτου Μπομπ ακολουθεί η έλευση του άλλου. Και οι μεγάλοι όμιλοι των εταιριών θα συνεχίσουν την ίδια δουλειά, μετατρέποντας τις πράσινες εκτάσεις σε μιαν ομοιόμορφη κτισμένη επιφάνεια, που θα μοιάζει με τούντρα, αν την κοιτάς από αεροπλάνο. Γιατί πάντα θα υπάρχουν μικροϊδιοκτήτες που θα παραχωρήσουν τη γη τους για το κέρδος, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με μοναδικό όραμα να αποκτήσουν μια δική τους στέγη, πάντα οι Μπομπ των εταιρειών θα εκμεταλλεύονται τους υπαλλήλους τους και πάντα οι υπάλληλοι θα ψάχνουν για νέους Μπομπ, για να τους υπηρετήσουν. Ο θάνατος είναι εκεί για κάποιους, αλλά για τους υπόλοιπους η ζωή θα συνεχιστεί με ότι και αν αυτό κοστίσει.
Ένα πολυεπίπεδο έργο με ψυχολογικές διαστάσεις, τρεις έντονες ερμηνείες, ένας ιδιαίτερος θεατρικός χώρος και πολύς προβληματισμός για τον θεατή.
Γράφει η Μαρία Κουμαριανού
Μαρία Κουμαριανού / Θέατρο Rabbithole “Τούνδρα”
