Η ιστορία μιας φωτογραφίας. Είναι ο Γιάννης κι ο Θανασάκης Αντετοκούνμπο, όταν ήταν πιτσιρίκια στα Σεπόλια, με την μητέρα τους Βερόνικα. Γράφει ο Γιάννης: «Η οικογένειά μου κι εγώ, όταν δεν είχαμε τίποτα, μάθαμε να επιβιώνουμε στους δρόμους. Μετά προσαρμοστήκαμε όταν πήγαμε στο ΝΒΑ και τώρα προσαρμοζόμαστε στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα. Πάντα όμως οι αρχές μας παραμένουν οι ίδιες.
Όταν ήμουν μικρός και πηγαίναμε από πόλη σε πόλη πουλώντας πράγματα, αυτή για μένα ήταν από τις κορυφαίες όλων των εποχών γιατί ήμουν με τα αδέρφια μου, σε ένα αυτοκίνητο, παίζαμε, γελούσαμε, διασκέδαζα. Μπορεί να μην είχαμε λεφτά, αλλά ήμασταν μαζί. Και είμαστε μαζί και τώρα.
Ο Κώστας, ο Θανάσης, ο Άλεξ, ο Φράνσις, η μητέρα μου, τα παιδιά μας. Αυτό μου αρέσει. Δεν ήμουν ποτέ μόνος στη ζωή μου. Πάντα είχα τα αδέρφια μου, την οικογένειά μου και θέλω αυτό να συνεχιστεί.
Ο πατέρας μου δεν είχε τίποτα. Ξεκίνησε, όχι από το μηδέν, αλλά από το μείον. Και εμείς, που πετύχαμε αυτό που πετύχαμε, δεν μπορούμε να είμαστε ηλίθιοι και να σπαταλάμε αυτό το επίτευγμα.
Λένε συχνά ότι η φήμη και τα χρήματα αλλάζουν τους ανθρώπους, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα αλήθεια. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι πρέπει να συνεχίσεις να είσαι το ίδιο άτομο. Αν αρχίσεις να αλλάζεις, τότε μπορείς να το χάσεις.
Δεν χρειάζεστε χρήματα, ή οτιδήποτε άλλο, για να είστε καλά. Πρέπει να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα.
Ξεχάστε το μπάσκετ, δεν με νοιάζει το μπάσκετ. Όσο διασκεδάζεις, παίζεις. Όταν σταματήσεις να διασκεδάζεις, τελειώνεις.
Είναι τόσο απλό.
Ως άνθρωπος, για να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, πρέπει να είσαι ταπεινός».
