Γράφει η Γιώτα Χατζηθεοδώρου
Για εμάς τα παιδιά του “Τράγκα” ο Γιώργος Τράγκας ήταν ο δάσκαλος μας, ο λόγος για να ξεκινήσουμε να μάθουμε το ρεπορτάζ στο δρόμο, ο λόγος για να μάθουμε να γράφουμε σωστά, ο λόγος να αντέχουμε στα δύσκολα και ο λόγος να μην τα παρατάμε ποτέ..
Ανήσυχο πνεύμα, απαιτητικός, δύστροπος άνθρωπος με καυστικό χιούμορ, με υπερβολή και μια αλήθεια παιδική που σε ενέπνεε να προσπαθήσεις μέχρι τέλους. Είτε συμφωνούσες είτε διαφωνούσες με τα λεγόμενά του, το πάθος του για το ρεπορτάζ, την δημοσιογραφία γενικότερα και το όραμά του για το καινούργιο σε έκαναν να τον θαυμάζεις γιαυτό.
Στα πρώτα μας βήματα τότε στις εφημερίδες τότε “Ακρόπολις” “Βραδυνή” και “Χώρα”, έπειτα και παράλληλα στα ραδιόφωνα βιώναμε το όνειρο μας και στοχεύαμε για το καλύτερο, με ομαδικό πνεύμα, παρά τους ανταγωνισμούς, συνεχίζαμε κάθε μέρα με περισσότερο ζήλο.. Η ζωή μας ήταν εκεί, ο Γιώργος Τράγκας ήταν εκεί, στο πλευρό μας, με την βροντερή φωνή του, άλλοτε να μας επιπλήττει και άλλοτε να μας επευφημεί.
Μεγάλο σχολείο λένε οι περισσότεροι συνάδελφοι και ήταν πράγματι… Ο “Θείος” όπως τον αποκαλούσαν στενοί συνεργάτες και φίλοι…ο Γιώργος Τράγκας δεν ήταν απλά ο εργοδότης μας, ήταν η έμπνευσή μας.
Ο Γιώργος Τράγκας και τα “παιδιά” του
Ο Τράγκας έκανε “καψόνια” στους νεαρούς τότε δημοσιογράφους για να δει τις αντοχές τους, αλλά και να ξεχωρίσει ταλέντα…Πολλοί δεν άντεχαν και άνοιγαν την πόρτα για να φύγουν, άλλοι έμειναν και έφυγαν αργότερα και κάποιοι άλλοι δεν έφυγαν ποτέ….Μια τέτοια στιγμή θυμάμαι, όταν δεν άντεξα τα εξαντλητικά ωράρια και την πίεση και άνοιξα την πόρτα να φύγω και εκείνος με σταμάτησε που είπε να συνεχίσω, μου είπε ότι είμαι καλή δημοσιογράφος και να το κρατήσω. Έμεινα, τον πίστεψα, συνέχισα…”ανέβηκα” όπως λέμε στη δημοσιογραφική πιάτσα. Και έπειτα από 25 χρόνια στο χώρο αυτό, ο “θείος” είχε δίκιο. Κάνε αυτό που αγαπάς και μην τα παρατάς έλεγε. Η δουλειά για εμάς τους δημοσιογράφους, δεν είναι δουλειά, είναι το σπίτι μας, η ζωή μας, ο λόγος της ύπαρξης μας…Έτσι ήταν και εκείνος.
Έπειτα ήρθε η κρίση και ο δημοσιογραφικός κόσμος δέχθηκε σκληρά χτυπήματα, εφημερίδες έκλειναν η μια μετά την άλλη, δημοσιογράφοι αναγκάστηκαν να κάνουν άλλες δουλειές για να επιβιώσουν, όμως όλοι μα όλοι αναπολούσαμε εκείνες τις στιγμές που στριμωγμένοι στα γραφεία μας, χωρίς ίντερνετ και χωρίς όλα αυτά τα μέσα που σήμερα προσφέρει η τεχνολογία, τρέχαμε για το ρεπορτάζ…
Τελευταία φορά που άκουσα τη βροντερή φωνή του στο τηλέφωνο….Ήταν στη διάρκεια των lockdow και του κορωνοϊου. Με το ιδιαίτερο χιούμορ που τον διέκρινε άρχισε να μου διακωμωδεί την κατάσταση και παράλληλα να καυτηριάζει την πολιτική σκηνή. Γελάσαμε, σχολιάσαμε και κλείσαμε την γραμμή υποσχόμενοι να τα πούμε και on air. Δεν προλάβαμε.
Αντίο δάσκαλε!
