Από τη στιγμή που ζούμε μέσα σε μία κοινωνία οφείλουμε να παίρνουμε θέση και όχι να ζούμε στην ουδετερότητα» λέει η Γιούλικα Σκαφιδά στη ROSA, σε μια συνέντευξη για το θέατρο και την τηλεόραση, τον σεξισμό και τα στερεότυπα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Είκοσι χρόνια αφότου μας πρωτοσυστήθηκε μέσα από τα «Παιδιά της Νιόβης» του Κώστα Κουτσομύτη, η Γιούλικα Σκαφιδά παραμένει ένα κορίτσι χαμογελαστό, ισορροπημένο, γεμάτο με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια αγάπη για τη δουλειά της.
Σε μια συνέντευξη εφ΄ όλης της ύλης στη ROSA, μας μίλησε μεταξύ άλλων για το θέατρο και την τηλεόραση, τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο και τα όνειρά της σε προσωπικό κι επαγγελματικό επίπεδο, σχολιάζοντας τη θλιβερή πραγματικότητα των γυναικοκτονιών, των βιασμών, του σεξισμού και των στερεοτύπων στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Ας ξεκινήσουμε με τα επαγγελματικά: “Δύο αδελφές, Μυρτώ και Γιούλικα” τα Δευτερότριτα στο Ίδρυμα Κακογιάννη. Ένα δύσκολο και συνάμα ρεαλιστικό θεατρικό έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις. Πώς ήταν η συνεργασία με τον Πασκάλ Ραμπέρ; Με τη Μυρτώ Αλικάκη συναντιέστε πρώτη φορά καλλιτεχνικά;
Φέτος έχω την πολύ μεγάλη χαρά να συνεργάζομαι με τη Μυρτώ Αλικάκη στο έργο του Πασκάλ Ραμπέρ με τίτλο «Δύο αδελφές Μυρτώ και Γιούλικα». Είναι μία πρωτόγνωρη θεατρική εμπειρία για μένα αυτή και αναφέρομαι τόσο στο ίδιο το έργο όσο και στον τρόπο με τον οποίο δουλέψαμε με τον Πασκάλ Ραμπέρ, που έχει γράψει και σκηνοθετεί την παράσταση σε πολλές χώρες, δίνοντας στις ηρωίδες κάθε φορά τα ονόματα των ηθοποιών του.
Είναι ένα έργο που ξεκινάει με αφορμή μία αδερφική διαμάχη, αλλά εξελίσσεται σε μία διαμάχη μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων. Ο κόσμος του Ραμπέρ είναι πολύ ιδιαίτερος, καθώς παίζει πολύ με τις λέξεις. Οι λέξεις γίνονται βέλη κατά τη διάρκεια της παράστασης και στοχεύουν πότε εμένα, πότε τη Μυρτώ και πότε το ίδιο το κοινό.
Με τη Μυρτώ δουλεύω πρώτη φορά. Εκτός από εξαιρετική ηθοποιός, που όλοι γνωρίζουμε, είναι και μία εξαιρετική συνεργάτης. Είναι ένας άνθρωπος χορτασμένος, με φοβερή ενέργεια εντός κι εκτός σκηνής. Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτή τη συνεργασία.
Μόλις ολοκλήρωσες τα γυρίσματα της ταινίας «Μονοκατοικία», που έλαβαν χώρα στην Κύπρο.
Η ταινία «Μονοκατοικία» είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Δημήτρη Μητσοτάκη, σε σκηνοθεσία Ιωακείμ Μυλωνά, που γυρίστηκε εξολοκλήρου στην Κύπρο και είναι παραγωγή του Γιάννη Οικονομίδη και την εταιρεία Αργοναύτες. Μέσα σε μία μονοκατοικία ένας άντρας προσπαθεί να βρει το δίκιο του. Μία ταινία για την καταστροφική επιρροή της κοινωνίας πάνω στο ευαίσθητο άτομο που δεν προσαρμόζεται. Υποδύομαι μία δημοσιογράφο-αρπακτικό, που εκπροσωπεί έναν ψεύτικο κόσμο καμουφλαρισμένο με φίλτρα στα social media, που έχει ταυτόχρονα όμως μεγάλη επιρροή και διατυπώνει απόψεις διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη. Νομίζω είναι η πρώτη φορά που έχω ρόλο κακιάς! (γέλια)
Εν αναμονή και της crime comedy της Cosmote TV «Αόρατοι», όπου υποδύεσαι μια street performer.
Η σειρά έχει τελειώσει τα γυρίσματά της και θα προβληθεί πολύ σύντομα από την Cosmote TV. Παρακολουθούμε μία ιστορία πέντε φίλων, που ιδρύουν μία εταιρεία που προσφέρει άλλοθι. Αρχικά σε παράνομα ζευγάρια, αλλά στη συνέχεια μπλέκει σε πιο πολύπλοκες περιπέτειες. Την σκηνοθεσία έχει κάνει ο Χάρης Μαζαράκης και το σενάριο είναι δικό του και του Θωμά Νικολαΐδη και έχω τη χαρά να συνεργάζομαι με αγαπημένους συναδέλφους και φίλους: Νίκος Πουρσανίδης, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Χρανιώτης, Βασιλική Τρουφάκου, Δημήτρης Πιατάς, Σόφη Ζαννίνου, Γιώργος Πυρπασόπουλος.
Αυτή την περίοδο κάνω επίσης γυρίσματα για τη σειρά «Milkyway» σε σκηνοθεσία Βασίλη Κεκάτου, που θα προβληθεί στο MEGA την επόμενη σεζόν. Είμαι πολύ χαρούμενη για τη συνεργασία μου με τον Βασίλη, είναι ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης με φοβερή αντίληψη παρά το νεαρό της ηλικίας του. Νομίζω ότι θα είναι μία σειρά επαναστατική για τα ελληνικά δεδομένα.
Το τηλεοπτικό σου ντεμπούτο έγινε πριν 20 χρόνια, σε σειρά του Κώστα Κουτσομύτη, και στην πορεία ακολούθησαν κι άλλες συνεργασίες μαζί του. Τι πιστεύεις ότι είδε σε σένα και σε ξεχώρισε;
Ακριβώς πριν από 20 χρόνια, το 2002, ως δευτεροετής στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών έκανα το ντεμπούτο μου στη σειρά τα «Παιδιά της Νιόβης», του ακαδημαϊκού Τάσου Αθανασιάδη σε σκηνοθεσία του δασκάλου μου Κώστα Κουτσομύτη. Θυμάμαι μία μέρα σε ένα διάλειμμα από το μάθημα, με κοίταξε έντονα και μου είπε: «Εσύ έχεις πολύ κινηματογραφική φάτσα»!
Λίγους μήνες αργότερα έκανε οντισιόν για τη σειρά και έψαχνε αγόρια και κορίτσια να δείχνουν 16-17 ετών. Εγώ ήμουν τότε λίγο πριν τα 20 και έδειχνα όντως πιο μικρή. Ήταν το καλύτερο ξεκίνημα που θα μπορούσα να φανταστώ. Δούλεψα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, γνώρισα αξιόλογους συνεργάτες και πήρα μυρωδιές για το πώς γυρίζεται μία σειρά με αισθητική και αγάπη. Του είμαι ευγνώμων και του χρωστάω ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα.
Βγαίνοντας στη δουλειά, ποιους ρόλους ονειρευόσουν να παίξεις και με ποιους ηθοποιούς και σκηνοθέτες να συνεργαστείς;
Θυμάμαι μόνο να έχω όνειρο να παίξω τη Λώρα από τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσι Ουίλλιαμς. Δεν είχα ούτε τότε, ούτε τώρα όνειρο για μία συγκεκριμένη συνεργασία. Είμαι ανοιχτή σε όσα μου φέρνει η ζωή.
Σε αυτά τα χρόνια έχεις συνεργαστεί με πολύ σημαντικά ονόματα του χώρου. Υπήρξαν θεωρείς καθοριστικές για την πορεία σου αυτές οι συνεργασίες, νιώθεις τυχερή;
Είχα την τύχη και τη χαρά, όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω, να συναντήσω αξιόλογους ανθρώπους, οι οποίοι με ενέπνευσαν, με καθοδήγησαν και με εμπιστεύτηκαν. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια συνεργασία, γιατί θα ήταν άδικο για τις υπόλοιπες. Από όλες διδάχτηκα, είτε σειρές, είτε ταινίες. Την εξέλιξή μου τη χρωστάω στο πείσμα μου, την περιέργεια μου και στις συναντήσεις μου.
Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας πώς ένιωσες όταν έμαθες ότι πήρες τον πρώτο σου ρόλο;
Θα θυμάμαι για πάντα το τηλεφώνημα που μου έκανε η Μιρέλλα Παπαοικονόμου όταν μου έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ιωάννας στη σειρά «Ιωάννα της καρδιάς». Είχα επισκεφτεί την αδερφή μου στο Λονδίνο που σπούδαζε, τρώγαμε πρωινό και χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η Μιρέλλα και με ρώτησε, «τον θέλεις τον ρόλο;». Στην αρχή κόλλησα, δεν κατάλαβα αν μου έκανε πλάκα ή αν όντως με ρωτούσε! Της είπα ναι, φυσικά και τον θέλω! Μου απάντησε «Ε, πάρτον!». Ήταν μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή στην καριέρα μου.
Το κοινό σε έχει συνδέσει περισσότερο με το κορίτσι από τα «Μαύρα Μεσάνυχτα» και λιγότερο με σημαντικούς ρόλους σου στο θέατρο. Σε ενοχλεί αυτό; Τελικά η τηλεόραση είναι μονόδρομος για έναν ηθοποιό που θέλει να επικοινωνήσει τη δουλειά του ευρύτερα;
Ξεκίνησα από την τηλεόραση, την οποία αγαπώ και δεν απαρνούμαι. Λόγω της μεγαλύτερης προβολής που έχει μία σειρά, είναι λογικό ο κόσμος να μας αναγνωρίζει περισσότερο από τις τηλεοπτικές δουλειές, παρά τις θεατρικές. Θυμάμαι όταν προβαλλόταν η σειρά της Μιρέλλας Παπαοικονόμου «Ιωάννα της καρδιάς», πολλές μαμάδες με σταματούσαν στον δρόμο και μου ζητούσαν να μη στεναχωριέμαι (η σειρά είχε θέμα την υιοθεσία). Όταν προβαλλόταν η σειρά «Μαύρα μεσάνυχτα», οι μαμάδες δε με αγαπούσαν τόσο, με πλησίαζαν πιο πολύ τα παιδιά και με ρωτούσαν διάφορα για τα ρούχα μου στη σειρά και τα μαλλιά μου! Μετά, στο «Νησί», με ξαναγάπησαν οι μαμάδες και συνέχισαν να με συμπαθούν και τα παιδιά! (γέλια)
Είχα την χαρά και την τύχη όμως να συναντάω ανθρώπους στον δρόμο και να με συγχαίρουν για θεατρικές παραστάσεις, κι αυτό είναι πολύ όμορφο! Η αλήθεια είναι πως από κάπου πρέπει να αρχίσεις και η τηλεόραση σου δίνει μία προβολή. Κάποιος θα σε δει, θα του αρέσεις, θα σε σκεφτεί για κάτι που ετοιμάζει. Δε νομίζω ότι είναι μονόδρομος όμως η τηλεόραση. Βγαίνοντας από τη σχολή, θυμάμαι όλοι μπήκαμε σε μια διαδικασία να φτιάξουμε μία θεατρική ομάδα να ανεβάσουμε μία παράσταση, σε μία αποθήκη, σε ένα υπόγειο, σε ένα γκαράζ, κάπου… Πολλοί πρωταγωνιστές του θεάτρου βγήκαν από μικρές ομάδες. Κάποιος τους είδε και αναγνώρισε το ταλέντο τους.
Οπότε όχι, δεν θεωρώ πως η τηλεόραση είναι μονόδρομος για να ξεκινήσεις να δουλεύεις. Σίγουρα σου δίνει μία προβολή, αλλά με την ίδια ευκολία μπορεί να σε στιγματίσει σε ό,τι αφορά το ρεπερτόριο και τις ικανότητές σου. Και όταν είσαι χρόνια στη δουλειά αυτό ίσως είναι και θεμιτό, αλλά όταν είσαι νέος θεωρώ πως είναι καταστροφικό.
Οι ηθοποιοί της προηγούμενης γενιάς από τη δική σου αντιμετώπιζαν με επιφύλαξη την τηλεόραση, εστιάζοντας την προσοχή τους στο Θέατρο. Οι νεότεροι ηθοποιοί φαίνεται να είστε απαλλαγμένοι από τέτοιου είδους διλήμματα. Είναι πιστεύεις θέμα προσωπικών επιλογών, εποχής και ιδιαίτερων συνθηκών ή βοηθά το γεγονός ότι έχει βελτιωθεί σημαντικά η ποιότητα των τηλεοπτικών παραγωγών;
Οι παλιότερες γενιές σνόμπαραν κατά κάποιο τρόπο την τηλεόραση. Τη θεωρούσαν παρακλάδι της δουλειάς τους και όχι μέρος της δουλειάς τους. Νομίζω η δική μου η γενιά ευτυχώς απενοχοποιήθηκε από αυτό. Σήμερα εξαιρετικοί συνάδελφοι δουλεύουν σε μία καθημερινή σειρά και το βράδυ πρωταγωνιστούν σε έργα ρεπερτορίου. Η τηλεόραση πια έχει εξελιχθεί πολύ, πολλές φορές γίνεται με όρους κινηματογραφικούς. Προσωπικά, ξεκίνησα από την τηλεόραση. Αγαπώ και το σινεμά, είναι ένας άλλος κόσμος. Εκεί ένας ψίθυρος μπορεί να έχει νόημα στον θεατή, μια ανάσα, ένα βλέμμα σου. Το θέατρο από την άλλη σου δίνει τη χαρά της αλληλεπίδρασης με το κοινό κάθε βράδυ, που είναι κάτι μαγικό και φοβερά αναζωογονητικό για την επόμενη μέρα στο θέατρο.
Πώς δουλεύεις γενικά τους ρόλους σου; Ακολουθείς κάποια acting method;
Σε κάθε ρόλο λειτουργώ διαφορετικά. Προσπαθώ κάθε φορά να είμαι ο ρόλος και όχι να τον υποδύομαι. Δανείζομαι δηλαδή πολλά στοιχεία από τη Γιούλικα και τα χρησιμοποιώ σαν βάση για να χτίσω τον ρόλο κάθε φορά. Δεν έχω συγκεκριμένη μέθοδο, εξαρτάται πάντα και από τους συνεργάτες και από το είδος της δουλειάς και φυσικά από τον ρόλο.
Το μόνο πράγμα που κάνω στάνταρ, είναι όταν διαβάζω τα σενάρια να γράφω δίπλα μου σε ένα μπλοκάκι πληροφορίες που μου δίνονται μέσα από το σενάριο για τον ρόλο, τα όνειρα της ηρωίδας μου, τα ελαττώματά της, με τι γελάει, με τι σωπαίνει. Τα έχω κρατήσει όλα αυτά τα μπλοκάκια, το καθένα έχει το όνομα του ρόλου μου.
Υπάρχουν ηθοποιοί που έχουν σταθερές συνεργασίες με συγκεκριμένους σκηνοθέτες ή και συναδέλφους τους, προφανώς γιατί έχουν βρει κοινούς κώδικες και συνεργάζονται αρμονικά. Είναι κάτι που σε αφορά ή προτιμάς να πειραματίζεσαι με νέους ανθρώπους;
Είμαι πολύ χαρούμενη όταν ένας σκηνοθέτης ή συγγραφέας που έχω δουλέψει θέλει να δουλέψουμε ξανά μαζί. Αυτό σημαίνει ότι ανταποκρίθηκα στις προσδοκίες τους. Μου αρέσει να δουλεύω με ανθρώπους που ήδη έχω συνεργαστεί, γλιτώνω χρόνο γνωριμίας και ξέρω τι να περιμένω! (γέλια)
Από την άλλη, το να γνωρίζεις έναν καινούργιο δημιουργό, σκηνοθέτη, συγγραφέα ή συνάδελφο ηθοποιό, να τον ανακαλύπτεις, είναι μία διαδικασία πολύ δημιουργική. Μερικές φορές στη δουλειά μας η συνήθεια μπορεί να γίνει εχθρός, ενώ το άγνωστο μπορεί να γίνει ο καλύτερός σου φίλος.
Ποιο είναι πιστεύεις το μυστικό για μια μακρά και καλή πορεία στον χώρο σου;
Δεν ξέρω αν υπάρχει μυστικό, ακόμα δεν το ’χω βρει τουλάχιστον! Το να μη χάσεις το ενδιαφέρον σου και να έχεις πάντα την ίδια περιέργεια με την αρχή, να σε γοητεύει η δουλειά σου και να μην απομυθοποιείς την ίδια τη δουλειά, σίγουρα βοηθάνε στο να αντιμετωπίζεις την εργασία σου με την ίδια σοβαρότητα που αντιμετώπισες την πρώτη σου δουλειά. Να έχεις τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια χαρά. Και κάθε τόσο να γυρνάς πίσω και να νιώθεις ευγνώμων για όσα έκανες, για εδώ που έφτασες.
Υπάρχει κάτι που δεν θα έκανες υποκριτικά ή είσαι ανοιχτή σε όλες τις προτάσεις και τις προκλήσεις; Μέχρι πού θα έφτανες για έναν ρόλο; Θα άλλαζες ριζικά την εμφάνισή σου, ξυρίζοντας το κεφάλι σου ή παίρνοντας πολλά κιλά;
Δεν έχω κάποια όρια στο τι μπορεί να αλλάξω την εμφάνισή μου. Νομίζω είμαι ανοιχτή στα πάντα. Αρκεί να νιώσω ότι το σενάριο υπαγορεύει οποιαδήποτε αλλαγή. Μέχρι στιγμής το πιο extreme πράγμα που έχω κάνει είναι να κόψω τα μαλλιά μου πάρα πολύ κοντά για την παράσταση που παίχτηκε στο φεστιβάλ Αθηνών «Πάπισσα Ιωάννα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου.
Συνήθως σχολιάζεις έμμεσα την κοινωνική πραγματικότητα, κοινοποιώντας θέσεις τρίτων. Υπάρχει κάτι που σε έχει θορυβήσει και προβληματίσει ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα;
Από τη στιγμή που ζούμε μέσα σε μία κοινωνία οφείλουμε να παίρνουμε θέση και όχι να ζούμε στην ουδετερότητα. Προσπαθώ να εκμεταλλευτώ την όποια αναγνωρισιμότητα έχω για να αφυπνίζω συνειδήσεις ή να γνωστοποιώ θέματα και ενέργειες κοινωνικού περιεχομένου. Όπως είναι η «Σχεδία» το περιοδικό δρόμου για παράδειγμα, η Διεθνής Αμνηστία κλπ.
Το τελευταίο διάστημα έχει έρθει στην επιφάνεια η κακοποίηση των γυναικών. Είναι ένα μεγάλο θέμα, που προφανώς δεν είναι καινούργιο, απλώς μέσω των κοινωνικών δικτύων και των Μέσων Ενημέρωσης γίνεται γνωστό σε μεγαλύτερη μερίδα κόσμου. Εάν «ξύσεις» λίγο τη λέξη κακοποίηση, θα βρεις από κάτω στερεότυπα, αραχνιασμένες αντιλήψεις, κοινωνική ανισότητα. Με λίγα λόγια, θα βρεις μία κοινωνία που πιστεύει πως είναι δίκαιη και προοδευτική, αλλά είναι βαθιά συντηρητική και άνιση.
Όσα αποκαλύφθηκαν στον χώρο του θεάτρου τα γνώριζες; Ήταν κοινό μυστικό; Είχε τύχει να βιώσεις κάτι ανάλογο;
Όσα συμβαίνουν στον χώρο του θεάτρου δε νομίζω ότι απέχουν πολύ από αυτά που συμβαίνουν στον χώρο της μουσικής, της δημοσιογραφίας ή γενικότερα σε άλλους επαγγελματικούς χώρους. Χαίρομαι πολύ που οι ηθοποιοί ήταν εκείνοι που βρήκαν το σθένος να βγουν μπροστά και να μιλήσουν για όλα αυτά που ταλαιπωρούν το επάγγελμά μας. Για κακές συμπεριφορές, κακοποιητικές διαθέσεις και παιχνίδια εξουσίας.
Κακότροποι άνθρωποι υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα, επειδή είμαστε μικρή κοινωνία γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Είχα μία μικρή εικόνα, όσον αφορά τα παιχνίδια εξουσίας κάποιων ανθρώπων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος όλου αυτού. Προσωπικά δεν έχω βιώσει κάποια άσχημη εμπειρία, όχι επειδή έκανα κάτι που οι συνάδελφοι μου δεν έκαναν, καθαρά από τύχη.
Γυναικοκτονίες και βιασμοί στην Ελλάδα του 2022. Ως νέα γυναίκα, πώς σχολιάζεις όσα θλιβερά συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες;
Αντιλήψεις και στερεότυπα προηγούμενων δεκαετιών είναι υπεύθυνα για τη σημερινή θέση της γυναίκας. Η οποία στα χαρτιά είναι ισότιμη του άντρα, αλλά επί της ουσίας δεν είναι. Η κοινωνία δεν παίρνει στα σοβαρά τις γυναίκες, είναι σαν τα μικρά παιδιά που τους επέτρεψαν να καθίσουν στο τραπέζι με τους μεγάλους, αλλά όταν προσπαθούν να πουν τη γνώμη τους δεν τους δίνει κανείς σημασία. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας και επειδή πιστεύω ότι είμαστε μία συντηρητική κοινωνία η πρόοδος γίνεται μεν, αλλά με πολύ αργά βήματα. Η ελληνική κοινωνία είναι πολύ αυστηρή με τις γυναίκες, τις θέλει τελείες σε όλους τους ρόλους που έχουν αναλάβει -και δεν είναι και λίγοι.
Οι γυναίκες πρέπει να αποδεικνύουν καθημερινά ότι ορθώς τους δόθηκε το δικαίωμα στην εργασία, ενώ για να είναι κοινωνικά αποδεκτές θα πρέπει να είναι όμορφες, έξυπνες, καλές μαμάδες, καλές νοικοκυρές, καλές οδηγοί, ηθικές.
Την όλη κατάσταση σίγουρα έχουν παγιώσει φράσεις και λέξεις που έχουν παρεισφρήσει στη γλώσσα μας και έχουν κληροδοτηθεί από γενιά σε γενιά. «Φοράω παντελόνια», λέει το αγόρι και θέλει να πει ουσιαστικά πως είναι γενναίος, είναι αληθινός, είναι τίμιος. Δε χρησιμοποιεί όμως αυτές τις λέξεις, απλώς αναφέρει πως φοράει παντελόνια. Διευκρινίζει δηλαδή πως δε φοράει φούστα, πως δεν είναι γυναίκα δηλαδή, γιατί οι γυναίκες δεν είναι τίμιες, αληθινές, γενναίες. Πόσες εκφράσεις, που μας βυθίζουν στον σεξισμό, ακούμε καθημερινά; «Είμαι παντελονάτος», «μην κάνεις σα γυναικούλα», «σε βοηθάει στις δουλειές;». Με τι στεγανά έχουν γαλουχηθεί γενιές γυναικών πριν από μας! «Άστον, άντρας είναι, θα πει και μια κουβέντα παραπάνω», «θα γυρίσει, θα γυρίσει, σε σένα θα επιστρέψει» και πάει λέγοντας…
Ακόμα κι αυτή η μόδα η καινούργια που λέγεται revenge porn και αφορά αποκλειστικά γυναίκες, είναι φοβερό αν το σκεφτείς! Στα μάτια της κοινωνίας μας η ερωτική πράξη είναι κάτι υποτιμητικό για τη γυναίκα, ενώ για τον άντρα το αντίθετο. Ένας άντρας κάνει έρωτα με μία γυναίκα και το να προβάλλει το βίντεο αυτό είναι εξευτελιστικό για εκείνη. Είναι φοβερό αν το σκεφτείς…
Ποια είναι τα όνειρά σου σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο;
Όσον αφορά τα επαγγελματικά μου θα ήθελα να εξακολουθεί να με γοητεύει η δουλειά μου και να έχει ανταπόκριση στο κοινό για πολλά πολλά χρόνια ακόμα. Θα ήθελα να είμαι το ίδιο δημιουργική και περίεργη για το καινούργιο! Όσον αφορά στην προσωπική μου ζωή, θέλω να έχω υγεία εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ, να μπορώ να ταξιδεύω και να συνεχίσω να τρέχω με την ίδια ενέργεια!
Έχεις δηλώσει ότι μεγάλωσες με σκοπό την ευτυχία. Είσαι ευτυχισμένη; Το κεφάλαιο οικογένεια και παιδί σε έχει απασχολήσει;
Δεν πιστεύω ότι όλοι άνθρωποι έχουν κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας και ο προορισμός του καθενός είναι διαφορετικός. Η κάθε γενιά κληρονομά από τις προηγούμενες κάποια δεδομένα τα οποία οφείλει να αξιολογεί και όχι να υιοθετεί άκριτα.
Οι αντρικές και οι γυναικείες δουλειές, ο προορισμός του ανθρώπου που οφείλει να είναι ο γάμος και η απόκτηση παιδιών, ο προαποφασισμένος κώδικας συμπεριφοράς, ντυσίματος, διασκέδασης, που μας έχει κληροδοτηθεί από τις προηγούμενες γενιές, μόνο καταπίεση μπορεί να φέρει και τη στασιμότητα στην εξέλιξη ενός ανθρώπου.
Προσωπικά έχω ως προτεραιότητα να είμαι ένας καλός και χρήσιμος άνθρωπος για την κοινωνία, να είμαι δημιουργική στη δουλειά μου και βοηθητική για την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Οι γονείς μου μεγάλωσαν εμένα και τις δύο αδερφές μου με σκοπό να είμαστε χαρούμενοι άνθρωποι και χρήσιμοι, η καθεμία στον τομέα που θα επέλεγε. Αυτό έχω κρατήσει και έτσι πορεύομαι.
Είσαι άνθρωπος που βάζει στόχους για το μέλλον ή προτιμάς να ζεις το παρόν;
Μου αρέσει πολύ όταν είμαι σε μία δουλειά να είμαι 100% συγκεντρωμένη σε αυτή. Να μην παίζω απλώς το ρόλο, να γίνομαι ο ρόλος. Πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα όταν πάρουμε ένα ρόλο να εφησυχάζουμε και να ψάχνουμε τον επόμενο. Προσπαθώ να μένω μακριά από αυτού του είδους τις παγίδες και να επικεντρώνομαι στο τώρα. Να είμαι συγκεντρωμένη στο κάθε γύρισμα, στην κάθε παράσταση.
Ενώ δείχνεις εύθραυστη και χαμηλών τόνων, ταυτόχρονα αποπνέεις έναν δυναμισμό. Είσαι αυτό που λέμε “ήρεμη δύναμη”;
Νομίζω είμαι ανάμεσα σε ένα δίπολο, τις ευαισθησίες μιας κοπέλας αλλά ταυτόχρονα και τον δυναμικό άνθρωπο που θα πάρει θέση και θα μιλήσει όταν αποφασίσει ότι πρέπει να το κάνει. Είμαι και άσπρο και μαύρο. Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το γκρι εξάλλου.
Τι σου έλειψε περισσότερο σε αυτά τα σχεδόν δύο χρόνια απραξίας;
Αυτά τα δύο χρόνια, πέρα από την ανθρώπινη επαφή, μου έλειψαν τα ταξίδια. Έχω μία μεγάλη λίστα με προορισμούς, μέρη που θέλω να επισκεφθώ, να περπατήσω, να φωτογραφίσω. Είμαι άνθρωπος που περνάει αρκετό χρόνο στο σπίτι, μου αρέσει να βλέπω ταινίες, να μαγειρεύω, να βγάζω βόλτα τον σκύλο μου. Οπότε αυτά τα δύο χρόνια δεν έχω καταπιεστεί σε ό,τι αφορά στις εξόδους μου, γιατί είναι κάτι που δεν έκανα πολύ ούτως ή άλλως και πριν.
Τρέχεις, κολυμπάς… Είσαι οπαδός του νους υγιής εν σώματι υγιεί;
Μου αρέσει να αθλούμαι, είναι κάτι που έκανα από πολύ μικρή ηλικία. Μεγάλωσα στην Καλαμάτα, μια πόλη φιλική για βόλτες με ποδήλατο, τρέξιμο, πεζοπορία. Για μένα ο αθλητισμός δεν είναι απλά ένα χόμπι, είναι τρόπος ζωής. Τα τελευταία χρόνια είμαι δρομέας μεγάλων αποστάσεων, κάνω μαραθώνιο δρόμο και ημιμαραθώνιο. Το όνειρό μου είναι να μπορώ να ταξιδεύω στον κόσμο και να τρέχω σε αγώνες. Ο αθλητισμός, και κυρίως το τρέξιμο, με βοηθάνε λίγο να καθαρίσω το μυαλό μου, μία ώρα τρεξίματος μετά την πρόβα είναι κάτι φοβερά αναζωογονητικό! Όσον αφορά την διατροφή είμαι τυχερή γιατί μου αρέσουν πολύ οι υγιεινές τροφές. Είμαι βέβαια και λάτρης της σοκολάτας! Γενικά δεν έχω στερηθεί κάτι όσον αφορά το φαγητό στη ζωή μου μέχρι τώρα, ήμουν πάντα της άποψης ότι η ισορροπία σε όλα είναι ο καλύτερος δρόμος.
Αγαπημένη ελληνική ταινία και ρόλος που «ζήλεψες»;
Η «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου. Έχω ζηλέψει την ερμηνεία της Τζένης Καρέζη. Τις σιωπές της, το θλιμμένο βλέμμα, τον τρόπο που καπνίζει. Είναι μαγική.
Πηγή: www.rosa.gr
