Γράφει ο Άλκης Φιτσόπουλος
Να διευκρινίσουμε ότι ο Στ. Κασσελάκης δεν είναι «φαινόμενο», όπως λανθασμένα αποκαλείται. Το φαινόμενο, αν υπήρχε – που δεν υπάρχει – θα ήταν «Κασσελακισμός». Όμως, στην σύγχρονη εποχή, πρόλαβαν άλλοι και καλλιέργησαν αυτό το φαινόμενο, όχι ο Κασσελάκης, που απλά το χρησιμοποιεί. Είναι αποκλειστικά το φαινόμενο του συμβολισμού, το οποίο ουδόλως ενδιαφέρεται για την ουσία. Σ’ αυτό το φαινόμενο ο λόγος είναι μια κουραστική έννοια, βαρετή, όπου δεν πείθει ότι μπορεί ο όχλος ν’ ασχοληθεί μαζί σου. Ειδικά, μάλιστα, όταν ο λόγος είναι «ξύλινος», όπως των πολιτικών. Κι αφού δεν πίπτει λόγος, πίπτει η δικτατορία της αισθητικής, η «προοδευτικότητα», η διαφορετικότητα στην προσέγγιση, η επιτηδευμένη απλοποίηση των πάντων καθώς και προσποιητή μετριοφροσύνη. «Είμαι ο Στέφανος, μιλάτε μου στον ενικό». Δήλωσε ότι είναι ομοφυλόφιλος, διότι η ομοφυλοφιλία είναι μέρος της πολιτικής ορθότητας του σήμερα. Αλήθεια, πόσες φορές ο αυτοπροσδιοριζόμενος «αριστερός» Στ. Κασσελάκης πήγε στις φτωχογειτονιές και έκατσε παρέα με αγκαλιές και φιλιά με την γιαγιούλα και του παππούλη; Καμία. Διότι ο Στ. Κασσελάκης, ως παιδί του ατομικισμού στην Αμερική, πρωτίστως ενδιαφέρεται για την ευημερία του ατόμου και μετά για του κράτους και τους πολίτες του. Μ αυτό το στερεότυπο μεγάλωσε κι αυτό σπάνια αλλάζει. Εκτός κι αν έχει βάλει στόχο να κυβερνήσει μία χώρα που είναι έτοιμη, όπως αποδεικνύεται, να αποδεχτεί αβασάνιστα την οικονομική του επιτυχία, επειδή σερβιρίστηκε ωραία. «Ήμουν στην Goldman Sachs και δεν άντεξα». Λόγω της… αριστεροσύνης, προφανώς, έφυγε από το πολύ χρήμα γιατί ντεμέκ, το μισεί… Ο Στ. Κασσελάκης είναι και ένα κατασκεύασμα των social media, εκεί όπου ο κάθε χρήστης απολαμβάνει την αυταρέσκειά του. Κάθε post είναι κι ένας συμβολισμός ο οποίος προκαλεί το ενδιαφέρον στους γύρω. Αντί να πει στον κόσμο για την κλιματική αλλαγή,
αυτός πηδάει κάγκελα. Είναι φρέσκος, ωραίος με καταπληκτικό αμπαλάζ κι αυτό εκμεταλλεύεται.
Ο Στ. Κασσελάκης δεν είναι αφελής, ούτε κανένα ζόμπι των social media που άγεται και φέρεται από τα ποσταρίσματα. Απλά τα χρησιμοποιεί γιατί εκεί έξω ζουν χιλιάδες Έλληνες που θεωρούν ότι ζωή, είναι τα social media. Είναι τα γνωστά ζόμπι. Δεν είναι δική μου διαπίστωση μόνο. Στην ταινία – ντοκιμαντέρ «Social Dilemma» (Κοινωνικό δίλλημα), πρωταγωνιστούν οι συντελεστές του facebook κι ό,τι λένε, είναι ανατριχιαστικό. Ότι τα social media παράγουν ανθρώπους δίχως κρίση, δίχως μόρφωση, εθισμό και εν τέλει ζόμπι.
Ένας «αριστερός», όπως ο Στ. Κασσελάκης, θα είχε χειροκροτήσει την ταινία και θα προέτρεπε τους νεολαίους κυρίως, να μιλάνε μεταξύ τους, να ερωτεύονται, να προβληματίζονται με συζητήσεις πνευματικού περιεχομένου και να χρησιμοποιούν όσο το δυνατόν λιγότερο τα social media. Ο Στ. Κασσελάλης, ωστόσο, τους ενθαρρύνει να ασχολούνται περισσότερο, για να διαμορφώνουν συνείδηση με βάση τις αναρτήσεις του. Επειδή είναι έξυπνος, προφανώς και αντιλήφθηκε τα social media ως μέσο ποδηγέτησης της νεολαίας, καθότι influencer, με ανεύθυνες κορόνες, λούσο, πολυτέλεια και υποσχέσεις «θα καταργήσω το στρατό». Ό,τι δηλαδή, θέλει ν’ ακούει η νεολαία, πλην λίγων εξαιρέσεων. Κι αν οι Τούρκοι μπουκάρουν κάποια μέρα, «θα τους αντιμετωπίσουμε με Καβάφη»; Αυτό είχε αναρωτηθεί ο Τζίμης Πανούσης. Που δεν ζει, δυστυχώς και ευτυχώς για τον Κασσελάκη. Ο Στ. Κασσελάκης είναι από τις περιπτώσεις όπου το προσωπείο αντικαθιστά την προσωπικότητα. Με τόσες σπουδές και δουλειές στην Αμερική, προφανώς και απέκτησε μια ισχυρή προσωπικότητα. Τα χρόνια του στην Αμερική, ωστόσο, δεν νομίζω να έκανε το παρκουρίστα όταν πήγαινε στην δουλειά του. Ούτε να κατέβαινε στην Αστόρια της Ν. Υόρκης για καφέ και τσιπουράκι με μεζέ, ένας ολόκληρος αυτοδημιούργητος εφοπλιστής. Στην Ελλάδα, ωστόσο, φόρεσε το προσωπείο του απλού τυπάκου της διπλανής πόρτας. «Εγώ μπορώ να νικήσω τον Μητσοτάκη». Μ’ αυτό το μότο ήρθε.
Άντε και τον νίκησε. Πώς θα ζούμε καλύτερα; Αυτό δεν το είπε ο Στ. Κασσελάκης, διότι αν κατέφευγε στο λόγο, μπορεί να ήταν χαμένος από χέρι. Διότι στον λόγο, υπάρχει αντίλογος, ενώ στην δικτατορία της αισθητικής, ο Μητσοτάκης είναι χαμένος από χέρι. Κι ο Ανδρουλάκης και ο Κουτσούμπας φυσικά, όπως και ο Βελόπουλος, η Ζωή. Ο Στ. Κασσελάκης επέλεξε να παίξει με το μυαλό του ελληνικού λαού στα γνωστικά του πεδία, αυτά του φαίνεσθαι και της αμεσότητας με τον κόσμο και του προσποιητού χαμόγελου.
Στο επικοινωνιακό τοπίο του Στ. Κασσελάκη υπάρχει μία, ακόμα, σοβαρή παράμετρος που εισέρχεται σιγά – σιγά στο στίβο της χειραγώγησης των μαζών. Είναι το μικρό όνομα. Στέφανος. Είναι μια κόπια της μεγάλης πολιτικής προσωπικότητας του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας είναι αυτός που κυβέρνησε στην συνείδηση του κόσμου, όχι ο Παπανδρέου. Γι αυτό και το Στέφανος σκέτο, αρχίζει να υπερισχύει του Κασσελάκης. Κι ο Γιώργος Παπανδρέου κυβέρνησε με το μικρό του όνομα. «Γιωργάκης». Το «Κυριάκος» ακούγεται τις περισσότερες φορές, παρά το «Μητσοτάκης» στις συζητήσεις των απλών ανθρώπων. Εκεί ακριβώς ποντάρει και ο Στ. Κασσελάκης. Να γίνει ο Στέφανος όλων των Ελλήνων. Η Αλίκη (Βουγιουκλάκη), ο Μίκης (Θεοδωράκης) Γιάννης (Αντετοκούνμπο) πορεύτηκαν με τα μικρά τους ονόματα. Έτσι έγινε συνείδηση στον ελληνικό λαό. Το Στέφανος είναι περίπου ασυνήθιστο. Δεν είναι Κώστας, Δημήτρης, Παναγιώτης.
Η στρατιωτική θητεία του Στ. Κασσελάκη είναι ένα ωραίο σίριαλ προκειμένου να εστιάσει η κοινή γνώμη που είναι το κυρίως ζητούμενο. Θέλει να υπηρετήσει στη Ρω. Εδώ υπεισέρχεται ένας ιδιότυπος εγωκεντρισμός, όπου ο Στ. Κασσελάκης δεν θεωρεί τον εαυτό του ισότιμο πολίτη, αλλά ανώτερο με βάση την ιδιότητά του. Αλήθεια, ποιος πολίτης ρωτήθηκε για το μέρος που θέλει να υπηρετήσει και ο Στ. Κασσελάκης έχει και προτιμήσεις; Το ορθόν θα ήταν να πει «όπου θέλει η πατρίδα». Αν ήταν ένας απλός πολίτης θα το έκανε; Και τότε, γιατί δεν ήρθε να υπηρετήσει τόσα χρόνια; Κι αν δεν είχε εκλεγεί, θα υπηρετούσε;
