«Μ’αν μ’αγαπάς σα σ’ αγαπώ, και θες με σα σε θέλω,
Τον αδερφό σου σκότωσε κ’ έλα για να με πάρεις
-Και τι αφορμή να τού βρω γω, για να τόνε σκοτώσω;
-Σύρτε για να μοιράσετε το πατρικό σας χτήμα»
Αισθάνομαι τυχερή που μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω την παράσταση Στέλιος Κασόνγκο στο Θέατρο επι Κολωνώ. Πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο έργο που αγγίζει πολλές κοινωνικές και ψυχολογικές καταστάσεις και ανατρέπει την αρχή που θέλει το αδερφικό αίμα να μη γίνεται νερό, όπως φαίνεται παραπάνω και στο σχετικό απόσπασμα το οποίο ακούγεται στο πλαίσιο της παράστασης.
Το έργο ακολουθεί με αναδρομές στο παρελθόν τη ζωή του νεαρού Στέλιου Κασόνγκο, Κενυάτη στην καταγωγή αλλά μεγαλωμένου και σπουδαγμένου στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Βύρωνα. Ο Στέλιος αποφασίζει να βοηθήσει στο όραμά του τον αδερφικό του φίλο Χρήστο που μαζί με τη θεία του Εύα θέλουν να μετατρέψουν μιαν αποθήκη που κληρονόμησε ο Χρήστος από τον πατέρα του –τον οποίο όμως δεν γνώρισε ποτέ- σε μουσικό χώρο. Οι αρχικές ενστάσεις της Εύας σχετικά με τον Στέλιο και την αφρικανική του καταγωγή κάμπτονται πολύ σύντομα, καθώς ανακαλύπτει τον πηγαίο χαρακτήρα του και την καλή του καρδιά. Το σχέδιο προχωρά με σταθερά βήματα έως τη στιγμή που εμφανίζεται ένας άλλος κληρονόμος, ο ετεροθαλής αδελφός του Χρήστου, ο Άλκης, που θεωρείτο αγνοούμενος καθώς έλειπε για χρόνια στην Αμερική και συγκεκριμένα στον αμερικάνικο Νότο με ότι αυτό σημαίνει. Η αποθήκη μετατρέπεται λοιπόν στο μήλο της έριδας που πυροδοτεί τα αισθήματα πίκρας, μίσους, κακίας που κρύβονταν επί χρόνια στην καρδιά του Άλκη, ο οποίος βρίσκει την ευκαιρία να εκδικηθεί στο πρόσωπο του ετεροθαλούς αδελφού του τον ίδιο του τον πατέρα που κάποτε τους παράτησε για να φτιάξει, έστω και για πολύ σύντομο διάστημα, μια νέα οικογένεια.
Οι οπτικές πολλές και διαφορετικές. Η emic προσέγγιση (η προσωπική ματιά) του Στέλιου που αφηγείται τη ζωή του μαζί με όλα τα καλά που του έχουν συμβεί, αλλά και με τους φόβους, τις αγωνίες και την αντιμετώπιση που δέχεται λόγω της διαφορετικότητάς του.
Η οπτική των δυο αδερφών που καταλήγει σε ένα απρόσμενο τέλος, λόγω των κρυμμένων και καταπιεσμένων συναισθημάτων, των διαφορετικών χαρακτήρων, του διαφορετικού τρόπου προσέγγισης της ζωής: το συμφέρον έναντι του αδελφικού αίματος, το μίσος έναντι της αποδοχής. Αδερφός θεωρείται ο Άλλος , ο Ξένος σε αντίθεση με τον εξ αίματος συγγενή που μετατρέπεται σε εχθρό.
Ένα έργο βγαλμένο από τη σύγχρονη πραγματικότητα, καταστάσεις οικείες, ερμηνείες γεμάτες φυσικότητα και μιαν εξαιρετική σκηνοθεσία! Μην το χάσετε!
Γράφει η Μαρία Κουμαριανού
