Στις Βρυξέλλες, στην πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το βράδυ της 9ης Ιουνίου θα βγουν χρήσιμα συμπεράσματα για το πώς έχει διαμορφωθεί ο νέος πολιτικός χάρτης της γηραιάς Ηπείρου. Με δεδομένη την πρωτιά του ΕΛΚ, τη δεύτερη θέση των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών και την πτώση των Κεντρώων – Φιλελεύθερων Δημοκρατών τα βλέμματα είναι στρωμένα στην πορεία της ακροδεξιάς και των λαϊκίστικων δυνάμεων. Οι μεταπτώσεις που παρουσιάζουν είναι πολλές στα κράτη – μέλη. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα οι Σπαρτιάτες μετά την παραγγελία της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου για άσκηση ποινικών διώξεων στους 11 βουλευτές, τις καταγγελίες για εξωκοινοβουλευτικό έλεγχο του κόμματος από τον Ηλία Κασιδιάρη, τις νέες ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών και όσα είχε καταγγείλει ο Βασίλης Στίγκας περί Greek Mafia και για τα οποία κλήθηκε από την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, τα πράγματα δεν είναι καλά. Από το 4,68% του καλοκαιριού το κόμμα δείχνει να πέφτει αρκετά κάτω από το όριο του 3% σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
Η ακροδεξιά πολιτική ομάδα του Identity and Democracy Group, αλλά και οι European Conservatives and Reformists Groups παρουσιάζουν ανοδικές τάσεις λόγω της ατζέντας που έχουν επιλέξει να αναδεικνύουν συνεχώς και ευνοούν την άνθησή τους. Ποιοι είναι οι κυριότεροι εκπρόσωποί τους; Για το ID το «Εθνικό Μέτωπο» της Λεπέν και οι «Εναλλακτικοί» της Γερμανίας. Για τους Συντηρητικούς τα «Αδέλφια της Ιταλίας» της Μελόνι και το «Νόμος και Δικαιοσύνη» της Πολωνίας αποτελούν τους «leaders». Συνολικά είναι εννέα οι χώρες από τις οποίες οι υπερσυντηρητικές και οι ακροδεξιές δυνάμεις ελπίζουν να αυξήσουν την εκπροσώπησή τους στο νέο Ευρωκοινοβούλιο.
Γαλλία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Αυστρία, Ιταλία, Πολωνία Ολλανδία, Σλοβακία και Τσεχία. Στις δυνάμεις της ακροδεξιάς θα πρέπει να υπολογιστούν και οι ευρωβουλευτές μη εγγεγραμμένων κομμάτων. Η άνοδός της αποτελεί παράγωγο της συνεχής συρρίκνωσης των κυριάρχων δυνάμεων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Σοσιαλδημοκρατών που έχει ξεκινήσει από το 2014. Με το μεταναστευτικό, τα ζητήματα τη ασφάλειας και την οικονομική κρίση οι συγκεκριμένοι κομματικοί μηχανισμοί θα επιμείνουν το δίμηνο που απομένει να πιέζουν για μια ψήφο διαμαρτυρίας που δεν αποκλείεται να έρθει στη γηραιά ήπειρο. Ήταν, άλλωστε ένας πολύ δύσκολος χειμώνας που σημαδεύτηκε από τις αγροτικές κινητοποιήσεις με την κρίση ανταγωνιστικότητας στην Ευρώπη να είναι πολύ μεγάλη.
Ένα κίνητρο για τη συσπείρωση στις τάξεις των παραδοσιακών ισχυρών πολιτικών ομάδων θα μπορούσε να ήταν η απειλή της επανόδου του Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ. Ένα μήνυμα της Ευρώπης απέναντι στις λαϊκίστικές δυνάμεις και κατά των «πειραματισμών» σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο με δυο πολέμους να είναι σε εξέλιξη θα ήταν ένα ηχηρό καμπανάκι και προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όχι για τη διαμόρφωση του αποτελέσματος σε σχέση με τον νέο πλανητάρχη, αλλά κυρίως ως προς τις διαθέσεις της Ε.Ε. πως θέλει να βαδίζει σε ασφαλή μονοπάτια. Όλο αυτό το κλίμα ενδεχομένως να οδηγήσει σε μια αύξηση της συμμετοχής, καθώς γίνεται κατανοητό περισσότερο από κάθε άλλη φορά πως οι ευρωπαϊκές εκλογές δεν είναι αδιάφορες. Το ποσοστό αποχής ήταν μειωμένο το 2019 (49%) σε σχέση με το 2014 (57%).
Πηγή: skai.gr
