Το ποτήρι της οπαδικής βίας που δεν έχει πάτο. Οι δολοφονίες των Μιχάλη Κατσουρή, Γιώργου Λυγγερίδη και Τόσκο. Οι αναμνήσεις με τον Άλκη και το φιλικό Άρης – ΠΑΟΚ που δεν έγινε ποτέ. Οι δύσκολες στιγμές στο δικαστήριο, η συγγνώμη των δολοφόνων και η ευθύνη των οικογενειών. Ο Άρης Καμπανός, ανήμερα της συμπλήρωσης δύο ετών από τη μαύρη επέτειο της δολοφονίας του Άλκη, προχωρά σε μία συγκλονιστική εξομολόγηση στο SPORT24.
Η 1η Φεβρουαρίου του 2022 άλλαξε μια για πάντα τη ζωή της οικογένειας Καμπανού. Ο Άλκης Καμπανός, γιος του Άρη και της Μελίνας, δέχθηκε άγρια επίθεση από 12 άτομα στην οδό Γαζή της περιοχής Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη, με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του.
Ο 19χρονος Άλκης έφυγε από τη ζωή επειδή αγαπούσε απλά μία ομάδα. Τον Άρη εν προκειμένω. Όχι πως έχει κάποια σημασία, αφού στην πραγματικότητα έπεσε θύμα του τυφλού μίσους και της αδυναμίας ή καλύτερα της ανικανότητας του κράτους να πατάξει το φαινόμενο της οπαδικής βίας. Δύο χρόνια αργότερα, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει και σίγουρα όχι προς το καλύτερο.
Το βέβαιο είναι πως εκείνο το “Ποτέ Ξανά” που ακούστηκε τότε δεν έγινε πράξη. Το αντίθετο. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, είδαμε άλλα δύο νέα παιδιά, τον Μιχάλη Κατσούρη και τον Γιώργο Λυγγερίδη να χάνουν τη ζωή τους σε επεισόδια έξω από το γήπεδο. Στην πραγματικότητα, το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα δεν λύνεται με ευχολόγια, αλλά με δραστικές λύσεις.
Το SPORT24, με αφορμή τη συμπλήρωση δύο ετών από τη μαύρη επέτειο της δολοφονίας του Άλκη, ταξίδεψε στη Βέροια και συνάντησε τον πατέρα του, Άρη Καμπανό. Ο πατέρας του Άλκη, που έχει μετατραπεί σε ένα σύμβολο κατά της οπαδικής βίας, σχολιάζει τα κακώς κείμενα του ελληνικού αθλητισμού, μιλάει για τις δύσκολες στιγμές μετά τη δολοφονία του γιου του, τη συγγνώμη των δολοφόνων του, αλλά και την ευθύνη των οικογενειών τους.
– Καταρχάς, κύριε Καμπανέ σας ευχαριστούμε που μας ανοίξατε το σπίτι σας. Είναι μεγάλη τιμή για εμάς.
“Κι εγώ σας ευχαριστώ για την παρουσία σας”.
– Γνωρίζετε καλύτερα ότι στο σημείο της δολοφονίας του Άλκη υπάρχει μία προσωπογραφία του σε έναν τοίχο που γράφει “Ποτέ Ξανά”. Πόσα “Ποτέ Ξανά” θεωρείτε πως πρέπει να ακουστούν για να γίνει επιτέλους πράξη αυτή η ευχή;
“Δυστυχώς το ‘Ποτέ Ξανά’ δεν έγινε πραγματικότητα. Δεν εισακούστηκαν οι φωνές λογικής κάποιων ανθρώπων. Μετά τον Άλκη είχαμε τον οπαδό της ΑΕΚ, Μιχάλη Κατσούρη και στη συνέχεια το τυφλό χτύπημα απέναντι στον αστυνομικό, Γιώργο Λυγγερίδη. Κάθε φορά λέμε πως το συγκεκριμένο περιστατικό είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, αλλά αυτό το ποτήρι δεν έχει πάτο. Πρέπει να γίνουν πολλά στην ελληνική κοινωνία για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της οπαδικής βίας”.
– Βλέπουμε πολλά νέα παιδία, με καμουφλάζ μία ομάδα, να γίνονται ουσιαστικά φονιάδες. Τι θεωρείτε ότι μπορεί να οδηγεί αυτά τα παιδιά να προβαίνουν σε αυτές τις πράξεις;
“Ο κοινός παρονομαστής σε όλα ή στα περισσότερα επεισόδια είναι άτομα νεαρής ηλικίας. Εγώ την αναφέρω ως η γενιά της οικονομικής κρίσης. Που θεωρώ ότι στην πραγματικότητα δεν είναι οικονομική κρίση, αλλά κρίση ηθικών αξιών. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν με μεγάλη οργή, θυμό και θλίψη, με αποτέλεσμα να επηρεάζονται από κακοποιά στοιχεία.
Δεν ξέρω κατά πόσο συμμετέχουν οι γονείς στο μεγάλωμα των παιδιών και αν τους δίνουν την κατάλληλη παιδεία. Ωστόσο, για να γίνονται εύκολοι στόχοι των κουκουλοφόρων, σημαίνει πως κάτι σωστό δεν γίνεται και μέσα στην οικογένεια. Αυτοί οι κουκουλοφόροι γίνονται οι καθοδηγητές των παιδιών, με αποτέλεσμα να έχουμε αυτά τα τραγικά γεγονότα”.
– Τι θεωρείτε ότι θα μπορούσε να τους αποτρέψει από το να προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις. Δολοφονικές επιθέσεις, δολοφονίες…
“Έχω ξαναπεί πως η Πολιτεία πρέπει να κινηθεί σε δύο επίπεδα. Το ένα κομμάτι αφορά στην αποτροπή, η οποία έρχεται μέσω της αυστηρότητας των νόμων. Υπήρχαν νόμοι και πριν από τη δολοφονία του Άλκη, αλλά προέκυψαν και άλλοι αυστηρότεροι μετά από το τραγικό γεγονός.
Το δεύτερο κομμάτι αφορά στην πρόληψη, δηλαδή στο πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Τι παιδεία παίρνουν μέσα από την οικογένεια και μέσα από τα σχολεία. Σε αυτό το κομμάτι είναι δεδομένο πως πάσχουμε ως κοινωνία. Πρέπει να γίνουν μαθήματα παιδείας. Καλά τα μαθηματικά, η φυσική και η χημεία.
Ωστόσο, πρέπει να διδαχθούμε και τις βασικές αξίες, όπως είναι η ηθική, η αξιοπρέπεια, η αγάπη και ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπό σου, τη φύση και τα ζώα. Είναι κάτι που δεν μαθαίνουμε στα σχολεία. Διαφορετικό πράγμα είναι η μόρφωση και διαφορετικό η παιδεία. Πρέπει να δώσουμε βαρύτητα στο συγκεκριμένο ζήτημα, καθώς το μέλλον είναι η νεολαία και πρέπει να στηριχτούμε στα νέα παιδιά. Για να οραματιστούμε μία καλύτερη Ελλάδα”.
Μαθαίνουμε να ζούμε με τον πόνο, ο χρόνος έχει κολλήσει στον Φλεβάρη του 2022
– Βλέπουμε να λαμβάνονται διαρκώς νέα μέτρα για την πάταξη του φαινόμενου της βίας, αλλά χωρίς αντίκρισμα. Γιατί θεωρείτε πως δεν βρίσκεται μία λύση;
“Γιατί δεν το θέλουμε όλοι μας. Πρέπει να το θέλουμε όλοι μας. Πρέπει να συνδράμουμε όλοι. Τα προεδρία των σωματείων, οι σύλλογοι, αλλά και οι απλοί φίλαθλοι που αποδέχονται ή ανέχονται να γίνονται παραβατικές συμπεριφορές στα γήπεδα. Όλοι γνωρίζουν πως αυτές οι συμπεριφορές δεν κάνουν καλό ούτε στους ίδιους, αλλά ούτε και γενικότερα στον αθλητισμό και δη στο ποδόσφαιρο. Το ίδιο ισχύει και για εσάς τους δημοσιογράφους, τους αστυνομικούς, αλλά και τη δικαιοσύνη.
Θέλω να κάνω κι ένα σχόλιο όσον αφορά στην αστυνομία. Η αστυνομία δεν είναι εχθρός μας. Ο απλός πολίτης πρέπει να την αγαπά και να τη σέβεται. Όχι να τη φοβάται. Πολλές φορές η αλήθεια είναι πως τη φοβάται διότι η ηγεσία της αστυνομίας παίρνει κάποιες εν θερμώ αποφάσεις, με αποτέλεσμα να χάνει το ηθικό πλεονέκτημα. Ωστόσο, δεν είναι ο λαός απέναντι στην αστυνομία, ούτε η αστυνομία απέναντι στον λαό. Είναι μαζί. Αυτοί που πρέπει να φοβούνται την αστυνομία είναι οι κακοποιοί. Αυτοί πρέπει να οδηγούνται στη δικαιοσύνη και η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της”.
– Θεωρείτε πως οι ομάδες βολεύονται με αυτή την κατάσταση ή πλέον έχει ξεφύγει τόσο που οι χούλιγκαν έχουν γίνει ανεξέλεγκτοι;
“Είναι σφάλμα, από την πλευρά των ομάδων, ότι τους αποδέχονται και δεν μπορούν να τους ελέγξουν. Το κακό είναι πως επειδή το ποδόσφαιρο είναι λαοφιλές άθλημα καταφέρνουν και βρίσκουν στέγη άτομα με ακραίες αντιλήψεις, με ακραίες συμπεριφορές. Σίγουρα τους γνωρίζουν οι ομάδες.
Ωστόσο, ως επαγγελματικά σωματεία, θα πρέπει να αποφασίσουν σε ποιους απευθύνονται και ποιους θέλουν ως πελάτες. Αν θέλουν οι πελάτες τους να είναι κακοποιά στοιχεία τότε είμαστε χαμένοι. Αν θέλουν, όμως, οι ποδοσφαιριστές να είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, οφείλουν να βρουν μία λύση στο πρόβλημα. Θα πρέπει, λοιπόν, να κάνουν την αυτοκάθαρσή τους”.
Νιώθετε κάποιες φορές πως ίσως μισούμε περισσότερο την αντίπαλη ομάδα απ’ ό,τι αγαπάμε τη δική μας;
“Ναι, σίγουρα υπάρχει και αυτό. Να υπάρχουν, δηλαδή, άτομα που αισθάνονται μίσος, οργή για μία άλλη ομάδα. Διότι πιθανότατα έτσι έχουν μεγαλώσει μέσα στην οικογένειά τους. Προφανώς δεν γίνεται να γίνουμε ξαφνικά μία κοινωνία αγγέλων. Σίγουρα θα υπάρχουν και θερμοκέφαλοι ανάμεσά μας. Ωστόσο, εύχομαι τα μέτρα που λαμβάνονται από την Πολιτεία να αποτελούν ανατρεπτικό παράγοντα για βίαιες συμπεριφορές”.
Δεν συνηθίζεται η απώλεια, μαθαίνουμε να ζούμε με τον πόνο
– Επειδή αναφερθήκατε νωρίτερα και στον Μιχάλη Κατσούρη. Μπορείτε να συλλάβετε ότι υπήρξαν άνθρωποι που έκαναν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθούν σε μία άλλη χώρα με σκοπό να κάνουν επεισόδια και να αφαιρέσουν ζωές;
“Όχι, δεν μπορώ να το φανταστώ. Δηλαδή πάμε με μοναδικό σκοπό να χτυπηθούμε και να σκοτωθούμε μεταξύ μας; Γιατί; Δεν μπορώ να το καταλάβω και να μπω στην σκέψη αυτών των ανθρώπων. Είναι εντελώς παράλογο”.
– Ο Άλκης όταν έβλεπε τους αγώνες ήταν ήρεμος;
“Πολύ ήρεμος. Εγώ ήμουν ο φωνακλάς στην όλη υπόθεση. Περισσότερα φώναζα στη δική μου ομάδα, παρά στους αντιπάλους. Δεν σου κρύβω πως έτρεφα και μία συμπάθεια στον ΠΑΟΚ. Πολλές φορές είχα πάει σε αγώνες του ΠΑΟΚ. Ρε παιδί μου, ποδοσφαιρικός αγώνας είναι. Αθλητισμός είναι. Αν δεν υπάρχουν τα συναισθήματα της χαράς και της λύπης, ποιο είναι το νόημα;”
– Τότε που συνέβη το θλιβερό περιστατικό, υπήρξαν κάποιες σκέψεις για ένα φιλικό μεταξύ του Άρη και του ΠΑΟΚ. Βέβαια, πέρασαν δύο χρόνια και ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί. Σας ενοχλεί; Πιστεύετε ότι θα γίνει κάποια στιγμή;
“Όντως, με ενοχλεί που δεν έχει γίνει το φιλικό του Άρη με τον ΠΑΟΚ. Ελπίζω να γίνει. Αλλά όχι να γίνει για να γίνει. Να είναι ουσιαστικό. Να μαζέψουν φιλάθλους, να πάνε οικογένειες στο γήπεδο. Κι ας φοράει το ένα παιδί τη φανέλα του Άρη και το άλλο τη φανέλα του ΠΑΟΚ. Ουσιαστικά να δουν μαζί τον αγώνα και να χαρούν είτε για το ένα αποτέλεσμα είτε για το άλλο. Πάντα σε ένα αποτέλεσμα υπάρχει ένας νικητής και ένας χαμένος”.
– Είδαμε, δυστυχώς με τον κακό τρόπο, δύο ομάδες να έρχονται πιο κοντά εξαιτίας των δολοφονιών του Άλκη και του Μιχάλη. Αναφέρομαι στον Άρη και την ΑΕΚ. Με συνδετικό κρίκο τον Σέρχιο Αραούχο. Θεωρείτε πως θα μπορούσε να γίνει μία πρόταση να κάνουν ένα φιλικό μεταξύ τους, στέλνοντας μήνυμα κατά της βίας;
“Φυσικά. Τέτοιες δράσεις είναι θετικές για το άθλημα, τις ομάδες και τους φιλάθλους που αγαπούν πραγματικά το ποδόσφαιρο. Τέτοιες ενέργειες μάς πηγαίνουν μπροστά και είναι ικανές να μεταστρέψουν τους χούλιγκαν. Θα γίνει σαφές πως το γήπεδο είναι ο χώρος των αγνών φιλάθλων και όχι των αλλόφρονων οπαδών”.
Πηγή: sport24
