Ρεπορτάζ : Γεωργία Ζιαγάκη
Προσωπικότητες που έχουν ξεχωρίσει με το προσωπικό τους έργο γίνονται κέρινα ομοιώματα στα χέρια του Θοδωρή Κοκκινίδη στο μουσείο του, στα Κηπιά Καβάλας.
Ο καλλιτέχνης κέρινων ομοιωμάτων σε συνέντευξη του στη ValueNews.gr και την Γεωργία Ζιαγάκη, σχολίασε την τέχνη του ως μια “γέφυρα” με την οποία έρχεται πιο κοντά με τους ανθρώπους.
Ιδιαίτερα δύσκολα χαρακτήρισε τα κέρινα ομοιώματα ανθρώπων που δεν υπάρχουν αρκετές φωτογραφίες τους, ενώ σχολίασε πως του άρεσε η δυνατότητα να τους δώσει την προσωπικότητα όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος.
Ειδικότερα:
Η ενασχόληση μου με τα κέρινα ομοιώματα ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν, όταν ακόμη ήμουν έφηβος. Από πολύ μικρός αγαπούσα τη ζωγραφική, ειδικότερα προσωπογραφίες με κύριο θέμα τον άνθρωπο.
Ξεφυλλίζοντας λοιπόν ένα περιοδικό στην εφηβεία μου έτυχε να πέσω πάνω σε ένα αφιέρωμα της
Μαντάμ Τισό, από το γνωστό και περιβόητο μουσείο. Αμέσως οι πρώτες μου σκέψεις ήταν ότι είναι μια πολύ ωραία ιδέα και πως ίσως θα έπρεπε να δοκιμάσω να το κάνω και εγώ. Κάπως έτσι λοιπόν,
αυθόρμητα και μην γνωρίζοντας καθόλου τους “κανόνες” και πως χρησιμοποιούνται τα υλικά αυτά, πήρα ένα κομμάτι φυσικό μελισσοκέρι και προσπαθούσα να το πλάσω και να του δώσω σχήμα. Το κερί όμως δεν πλάθεται εύκολα και τα πρώτα χρόνια χρησιμοποιούσα την φαντασία μου και ό,τι “εργαλεία” μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να δημιουργήσω το αποτέλεσμα που ήθελα. Με ένα πιστολάκι μαλλιών, έβρεχα το κερί και προσπαθούσα να δημιουργήσω ένα σχήμα.
Αργότερα βέβαια αντιλήφθηκα πως δεν είναι αυτός ο τρόπος. Φρόντισα λοιπόν να διαβάσω βιβλία για να ενημερωθώ καθώς και να ταξιδέψω στο εξωτερικό όπου συνάντησα κάποιους δημιουργούς και μου εξήγησαν μέσα από μια ξενάγηση στο Μαντάμ Τισό.
Η γνώση είναι αυτή που έχει σημασία, και όχι τα εργαλεία καθώς με τα χέρια δημιουργείς ένα κέρινο
ομοίωμα. Όπως και τα περισσότερα γλυπτά, πρώτα δουλεύονται πάνω σε πηλό, είναι πιο εύπλαστο
υλικό ώστε να αποτυπωθεί η πρώτη μορφή εκεί. Στη συνέχεια δεν γεμίζω με κερί αντιθέτως ρίχνω γύψο ώστε να έχω ένα αποτύπωμα, να φτιάξω ένα καλούπι. Αφού λοιπόν δημιουργώ το καλούπι, αφαιρώ τον πηλό από μέσα και κάνω χυτό το κερί μέσα στο καλούπι. Στην ουσία τα κέρινα ομοιώματα είναι ένα αντίγραφο από το πήλινο του που έχω φτιάξει πιο πριν. Στη συνέχεια όμως, πάνω στο κερί πρέπει να τοποθετηθούν μαλλιά, που είναι φυσικά μαλλιά που φυτεύονται σχεδόν τρίχα τρίχα, να αντικατασταθούν τα κέρινα σημεία στα μάτια με μάτια από γυαλί καθώς και για την οδοντοστοιχία χρειάζεται οδοντοτεχνίτης.
Αμέσως μετά χρωματίζω την επιφάνεια του κεριού δίνοντας αποχρώσεις της επιδερμίδας προκειμένου να μοιάζει με δέρμα. Το σώμα θα έχει μέσα σιδερένιο «σκελετό» προκειμένου να είναι σταθερό το έργο μου. Θα το δημιουργήσω με πολυεστέρα ή γύψο. Στο τέλος ενώνω μεταξύ τους τα μέλη, κεφάλι, χέρια, σώμα. Τέλος μια μοδίστρα θα ράψει το ρούχο, όπως και η κομμώτρια θα κουρέψει και θα χτενίσει το
δημιούργημα.
Συνολικά μέχρι σήμερα έχω δημιουργήσει 35 έργα με το πιο πρόσφατο να είναι το ομοίωμα της Αλίκης
Βουγιουκλάκη.
Στο μυαλό μου η αλήθεια είναι πως το είχα αλλιώς καθώς ήθελα να την παρουσιάσω μαζί με το ομοίωμα του Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν ένα αρκετά δύσκολο πρόσωπο
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν ένα αρκετά δύσκολο πρόσωπο. Έχει αρκετά γλυκά και ήπια χαρακτηριστικά, ένα ιδιαίτερα φωτεινό πρόσωπο και αυτό που την έκανε να ξεχωρίζει είναι οι μικρές εκφράσεις που έπαιρνε κατά την διάρκεια μιας ερμηνείας της.
Επιλέγω τα πρόσωπα που έχω φτιάξει μέσα από την σημαντικότητα του έργου, από το να με εμπνεύσει η σημαντικότητα της διαδρομής τους. Μου αρέσει αν είναι ένα πρόσωπο που είναι αγαπητό από τον κόσμο αλλά και από εμένα. Άλλες φορές πηγή έμπνευσης μου είναι και η ομορφιά, καθώς αυτή θα με τραβήξει κοντά σε ένα πρόσωπο, το οποίο εγώ στην συνέχεια θα θελήσω να φιλοτεχνήσω.
Λειτουργώ σαν άνθρωπος με μια εσωτερική παρόρμηση, κάνω αυτό που αγαπάω και προσπαθώ να
εξελίσσομαι.
Το θέμα της ηλικίας στα ομοιώματα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Άλλες φορές εμένα μια προσωπικότητα με γοητεύει σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής της, ενώ στον κόσμο μπορεί να είναι γνωστή σε κάποια άλλη περίοδο. Προσωπικά με γοητεύουν οι άνθρωποι όταν έχουν ωριμάσει εσωτερικά, κάτι που συνήθως συμβαίνει σε πιο μεγάλες ηλικίες. Σε αυτό το σημείο υπάρχει συνήθως μια “μάχη” για το εάν θα δημιουργήσω κάτι που θέλει και αγαπάει ο κόσμος ή κάτι το οποίο θέλω εγώ, με κίνδυνο να μην ενθουσιάσει τον κόσμο ή να έχει λιγότερη αναγνωσιμότητα. Είναι κάτι που το ζυγίζω κάποιες φορές.
Ένα γλυπτό ακριβώς επειδή είναι τρισδιάστατο πρέπει να μπορώ να δω την εικόνα από κάθε γωνία,
ώστε να βγεί ένα ωραίο αποτέλεσμα. Ο κόσμος περιμένει να δίνει τα κέρινα ομοιώματα όπως κοιτάει ένα πρόσωπο, υπάρχει μια τέτοια προσδοκία. Χρειάζομαι λοιπόν αρκετή πληροφορία για να δημιουργώ. Όταν αυτό δεν υπάρχει παίρνω το ρίσκο.
Κάτι τέτοιο συνέβη και όταν αποφάσισα να δουλέψω την ενότητα των ηρώων της επανάστασης του
1821, με αφορμή την επετειακή χρόνια. Εκεί δούλεψα ελεύθερα, προσπάθησα να αποδώσω στα έργα
μου την προσωπικότητα όπως την αντιλαμβανόμουν εγώ μέσα από την πληροφορία και τους ιστορικούς.
Εκεί λοιπόν που κινήθηκα πιο ελεύθερα, είδα και πως το αντιλαμβάνεται ο κόσμος καθώς εκεί είδε ένα
δημιούργημα, χωρίς να πρέπει να συγκρίνει λεπτομέρειες.
Όπως και του Κωσταντίνου Καβάφη το ομοίωμα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, δεν υπήρχαν πολλές
φωτογραφίες ή πληροφορίες. Είναι όμως μια πολύ χαρακτηριστική η εικόνα του Καβάφη με τα
στρογγυλά γυαλιά και με ένα συγκεκριμένο σχήμα μαλλιών.
Ιδιαίτερη αγάπη για τον Ελληνικό Κινηματογράφο
Υπάρχουν πολλά πρόσωπα που θα ήθελα να δημιουργήσω αλλά συναντάω πολλές δυσκολίες. Κάποια
πρόσωπα τα αφήνω αν δεν έχω τις κατάλληλες πληροφορίες για να συνεχίσω.
Μου αρέσει ιδιαίτερα η θεματολογία του Ελληνικού Κινηματογράφου, είναι επίσης κάτι που αγαπάει πολύ ο κόσμος. Δεν υπάρχουν οι φωτογραφίες τους στον βαθμό που θα ήθελα εγώ, ασχέτως με τις ταινίες, δεν υπάρχουν οι φωτογραφίες για να δω τις λεπτομέρειες που χρειάζομαι. Σε αυτό το σημείο παίρνω το ρίσκο.
Το έργο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ βρίσκεται αυτή την στιγμή στα σκαριά, όπου πιστεύω από τον
Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο θα είναι έτοιμο και να πάρει τη θέση του δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Αναλόγως πάντοτέ και την δυσκολία, θέλει περίπου 4-6 μήνες για να ολοκληρωθεί ένα έργο.
Είμαι πολύ ευγνώμων που αυτή η τέχνη με φέρνει κοντά με ανθρώπους, μου αρέσει η συναναστροφή μαζί τους. Προσπαθώ να κάνω συζητήσεις με τους επισκέπτες μου, να ακούω τις παρατηρήσεις και να αφουγκράζομαι τις απόψεις τους.
Σχετικά με την επαφή μου με τους ανθρώπους που έχουν πορείες όπως είναι η Βούλα Πατουλίδου και ο Θοδωρής Ζαγοράκης, οι οποίοι ποζάρανε για τα ομοιώματα τους, όπως και ο Μίμης Πλέσσας και η
Σωζώ Σαπουτζάκη. Όπως ακριβώς τους προσεγγίζω εγώ με σεβασμό, το ίδιο και εκείνοι με τον ίδιο
τρόπο αντιλαμβάνονται το δημιούργημα.
Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα αυτό που συμβαίνει, η τέχνη δηλαδή να λειτουργεί ως “γέφυρα” για να
έρθουμε κοντά με ανθρώπους.
