Μια τεράστια απόσταση χωρίζει την δικαιοσύνη από την απονομή δικαιοσύνης

Share on:

Γράφει η Γεωργία Ζιαγάκη

Η χθεσινή απόφαση για την αποφυλάκιση του Δημήτρη Λιγνάδη βρίθει αντιφάσεων, με την δικαιοσύνη να διαψεύδει τον εαυτό της. Και αυτό γιατί ενώ το Δικαστήριο αποφάσισε ότι ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι ένοχος για δύο βιασμούς ανηλίκων μάλιστα, και δεν δικαιούται την χρήση ελαφρυντικών, κατέληξε να τον αφήνει ελεύθερο μέχρι το δευτεροβάθμιο δικαστήριο.

Είναι εξοργιστικό μετά από τις τεράστιες διαστάσεις που πήρε η υπόθεση, μετά από όλες τις συγκλονιστικές μαρτυρίες που εξηγούν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες πόσο πολύ βασανίστηκαν αυτά τα άτομα, οι θύτες να έχουν το δικαίωμα να περπατούν ελεύθεροι.

Η επικαιρότητα έλαβε διαστάσεις θρύλου. Όλος αυτός ο ντόρος μοιάζει με φούσκα γεμάτη αέρα. Η διάρκεια της όμως είναι αντιστρόφως ανάλογη της έντασης. Ότι δηλαδή μετά από ένα χρονικό διάστημα η φούσκα θα σκάσει, θα ξεφουσκώσει με την ορμή που δημιουργήθηκε, θα γίνει χίλια κομμάτια και κανείς δεν θα θυμάται.
Τα θύματα όμως πάντοτε θα θυμούνται.

Σκέφτεται κανείς άραγε πως νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι ή μάλλον πως αισθάνθηκαν μόλις έμαθαν πως για όλα όσα πάλεψαν έγιναν για το τίποτα; Έχει κανείς στο νου του πόσο θάρρος και τόλμη χρειάστηκαν για να σταθούν μπροστά στο βήμα, μπροστά σε χιλιάδες μάτια και να εξιστορήσουν την χειρότερη μέρα της ζωής τους; Να την ξαναβιώσουν και να αμφισβητηθούν χιλιάδες φορές από τους συνηγόρους υπεράσπισης. Κι όμως το έκαναν για να μπορέσουν να αποτρέψουν να ξανασυμβεί, να μην αφήσουν κανέναν παιδί να περάσει ό,τι εκείνοι. Να μην φοβηθεί ποτέ να πει την αλήθεια του. Κι όμως με μια απόφαση το δικαστήριο τα κατέρριψε όλα.

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε πως ο στρεβλός κύκλος απενεχοποίσης του βιαστή, ωθεί το θύμα προς την αβουλία και την απραξία. Κυριεύεται και πνίγεται από συναισθήματα άγχους, απογοήτευσης και θλίψης. Και ενώ πλέον είναι ένα ανθρώπινο ράκος γεμάτο τραύματα, ο θύτης παραμένει αλώβητος, χωρίς καμία τιμωρία, όπως ακριβώς έγινε και στην συγκεκριμένη υπόθεση.

Το Δικαστήριο θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν του και το μέλλον, όχι μόνο το παρελθόν. Πως λοιπόν αφήνουν μέσα σε ένα μόλις 24ωρο εκτός φυλακής, έναν άνθρωπο που την ίδια μέρα μάλιστα καταδικάστηκε για δύο βιασμούς ανηλίκων.

Τι παραδειγματισμό δίνουμε στους “μελλοντικούς θύτες”; Και το βασικότερο, τι παραδειγματισμό δίνουμε στα επόμενα θύματα, που προφανώς δεν θα έχουν το κουράγιο να ξεστομίσουν ούτε λέξη. Και γιατί να το κάνουν, άμα είναι να εκτεθούν με αυτόν τον χυδαίο τρόπο, όπου ενώ αναγνωρίζεται ο βιασμός τους δεν καταδικάζεται.

Πρέπει να κοιτάξουμε το πρόβλημα ως έχει. Πρέπει, και το δικαστήριο, αλλά και εμείς σαν κοινωνία να καταλάβουμε πως πρόκειται για μια φυλακή στην ψυχή. Δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει περισσότερο από την προσωπική μας ελευθερία.

Η επούλωση του τραύματος ενός ανθρώπου που έχει βιαστεί, είναι ευθύνη συλλογική. Έχει ευθύνη η αστυνομία, στο να βοηθήσει το θύμα να αισθανθεί ασφάλεια να μοιραστεί τα όσα έχει περάσει. Και φυσικά η δικαιοσύνη, η οποία δεν έχει ούτε την αμεσότητα αλλά ούτε και τα αντανακλαστικά να δικαιώσει το θύμα σε τέτοιου είδους υποθέσεις. Ας μην ξεχνάμε και το νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο αφήνει συνεχώς παραθυράκια, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να τους εξασφαλίζει την δικαιοσύνη.
Επομένως, οι θεσμοί που έχουμε είναι ανεπαρκείς.

Ο βιασμός αποτελεί “Έγκλημα κατά της γενετήσιας ελευθερίας”, και ως έγκλημα θα πρέπει να τιμωρείτε. Αλλιώς κακώς κάνουμε λόγο για κράτος δικαίου.

Σοβαρό πλήγμα στο κράτος δικαίου αποτελεί η υπόθεση Λιγνάδη. Οι νέες γυναίκες φοβούνται για το παιδί που θα φέρουν στον κόσμο μια μέρα και θα πρέπει κοιτάζοντας το στα μάτια να του εξηγήσουν πως πρέπει να προσέχουν πολύ, διότι εκεί έξω περπατάμε ανάμεσα σε δολοφόνους και βιαστές.

Valuenews.gr


Share on:

Τελευταία Νέα

Σχετικά Άρθρα

WP Radio
WP Radio
OFFLINE LIVE