O ΜΑΪΚΛ ΓΟΥΙΝΤΕΡΜΠΟΤΟΜ είναι ένας από τους πιο παραγωγικούς σκηνοθέτες που εργάζονται στη βιομηχανία σήμερα. Από το 1995, που ξεκίνησε την κινηματογραφική του πορεία, κάνει τουλάχιστον μία ταινία τον χρόνο.Πρόκειται για έναν δημιουργό με πολλά πρόσωπα. Υπάρχει ο Γουίντερμποτομ των The Trip με τους Στιβ Κούγκαν και Ρομπ Μπράιντον, ενός sui generis έργου εν εξελίξει που συνδυάζει την κωμωδία με τον υπαρξισμό. Υπάρχει ο πειραματικός σκηνοθέτης των 24 Hour Party People και 9 Songs. Υπάρχει και ο Γουίντερμποτομ του The Road to Guantanamo και A Mighty Heart που σκύβει πάνω από τις σκοτεινές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας.
Η νέα του ταινία λέγεται Eleven days in May –σαφής η αναφορά του τίτλου στο Seven days in May του Τζον Φρανκενχάιμερ– και πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ για τα παιδιά που σκοτώθηκαν τον Μάιο του 2021 κατά τους εντεκαήμερους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στη Γάζα. Τουλάχιστον εξήντα από τα περίπου διακόσια θύματα Παλαιστινίων ήταν παιδιά, με τον ακριβή αριθμό να παραμένει ανεξακρίβωτος.
Το ντοκιμαντέρ θα ξεκινήσει με εικόνες των βομβαρδισμών, όπως μεταδόθηκαν από τη βρετανική τηλεόραση, και στη συνέχεια θα μεταφερθούμε στη Γάζα, όπου ο Γουίντερμποτομ θα αφηγηθεί τη στρατιωτική επιχείρηση μέρα προς μέρα, αφιερώνοντας χρόνο στα παιδιά που σκοτώθηκαν κάθε μέρα, μέσα από συνεντεύξεις με είκοσι οκτώ οικογένειες.
«Θέλαμε να το κρατήσουμε όσο πιο απλό γινόταν, να είναι σαν φωτογραφικό άλμπουμ», επισημαίνει ο Γουίντερμποτομ στην «Guardian».Αρωγός στην προσπάθεια του Βρετανού σκηνοθέτη ήταν ένας ντόπιος κινηματογραφιστής που συν-σκηνοθετεί το ντοκιμαντέρ, ο Μοχάμεντ Σαγουάφ. Σύμφωνα με τον Σαγουάφ, αρχικά οι οικογένειες των παιδιών που σκοτώθηκαν αρνήθηκαν να πάρουν μέρος. «Τους εξηγήσαμε ότι το παιδί τους δεν είναι ένας αριθμός, ότι θέλαμε να δείξουμε πως ήταν άνθρωποι που είχαν όνειρα και επιθυμίες και μια μέρα έπαψαν να υπάρχουν, έτσι άδικα», επισήμανε ο Σαγουάφ.«Οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο καταβεβλημένοι από τη θλίψη, που δεν έχουν πια το κουράγιο ούτε να οργιστούν, μου έκανε εντύπωση πόσο ήρεμοι ήταν. Η ερώτησή μας που τους δυσκόλεψε περισσότερο δεν ήταν αυτή για τον θάνατο των παιδιών τους αλλά εκείνη για τα όνειρά τους, για το τι θα τους επιφύλασσε το μέλλον αν δεν είχαν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών».
Στο ντοκιμαντέρ θα εναλλάσσονται εικόνες από χαρούμενες στιγμές των παιδιών με άλλες από τον τραγικό χαμό τους. «Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τον θάνατο στην περιοχή είναι διαφορετικός σε σχέση με την πατρίδα μου, τη Μεγάλη Βρετανία», διευκρινίζει ο Γουίντερμποτομ.«Η έννοια της μνήμης και της υπενθύμισης είναι πιο ορατή. Αν αφορούσε παιδιά που σκοτώθηκαν στη χώρα μου, οι οικογένειές τους δεν θα συναινούσαν να χρησιμοποιήσουμε φωτογραφίες από τον θάνατό τους. Το μεγαλύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ μου απαρτίζεται από ενήλικες που θυμούνται πράγματα που αγαπούσαν στο παιδί τους. Υπάρχει και ένα 10% που αφορά τον θάνατο αυτών των παιδιών, όμως, και ο θάνατος ενός παιδιού είναι σοκαριστικός και θα πρέπει να δείχνει σοκαριστικός – θα έπρεπε να μας σοκάρει όταν βλέπουμε ένα παιδί να σκοτώνεται έτσι».Τόσο ο Γουίντερμποτομ όσο και ο Γουασάφ επισήμαναν ότι ήθελαν να δείξουν την αντίθεση ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή και να αποτυπώσουν τη μεγαλύτερη παράπλευρη απώλεια ενός πολέμου, το μέλλον αυτών των παιδιών.Το ντοκιμαντέρ αφηγείται η Κέιτ Γουίνσλετ, που είχε συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη στο Jude (1996), ενώ τη μουσική υπογράφει ο Μαξ Ρίχτερ, ο οποίος έρχεται για συναυλία στη χώρα μας φέτος τον Ιούνιο. Στην Αγγλία θα ξεκινήσει να προβάλλεται στις 6 Μαΐου, στη χώρα μας ακόμα δεν έχει λάβει διανομή.
