Ο Παπανδρέου μιλάει με πολλούς. Τον Παπανδρέου τον πιέζουν πολλοί. Μέχρι τώρα παρασκηνιακά. Αν χρειαστεί και δημόσια.
Ο Παπανδρέου δέχεται εκατοντάδες τηλέφωνα, sms, mail. Κάνει συναντήσεις. Ολοι του λένε ένα πράγμα, σχεδόν το αυτονόητο: «Κατέβα υποψήφιος». Ο ίδιος για πρώτη φορά μετά την απόσυρσή του από την ηγεσία του συζητά. Αλλά, ως συνήθως, αποφεύγει να πει ευθέως τι θα κάνει.
Οσμίζεται, βολιδοσκοπεί, θέτει ερωτήσεις. «Τι θα γίνει με το τάδε», «πώς θα έβλεπες το δείνα», «πώς ξεπερνά κανείς το άλλο». Ερωτήσεις που μοιάζουν υπεκφυγές, αλλά είναι ουσιαστικές για τον ίδιο προκειμένου να πάρει τις αποφάσεις του.
Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι ότι το μεγάλο του πρόβλημα δεν είναι αν θα χάσει. Ούτε να αν θα μπει σε διαδικασία αρένας (έχει μάθει να συγκρούεται και με παροιμιώδη ψυχραιμία, μασουλώντας την καραμέλα του).
Το μεγάλο ζητούμενο για τον ΓΑΠ είναι πού θα πάει η παράταξη. Θα συρρικνωθεί και θα σέρνεται στο 6-8%; Θα διευρυνθεί και θα παίξει καταλυτικό ρόλο στις επικείμενες εκλογές έστω ως τρίτο αλλά ισχυρότερο κόμμα; Ή θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη;
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι χθεσινός στην πολιτική. Γνωρίζει από πολιτικό timing όσο λίγοι – ασχέτως αν δεν είναι πάντα συνεπής στα ραντεβού του.
Ασφαλώς δεν περιμένει να του υπενθυμίσουν άλλοι την ιστορική του ευθύνη για το ΚΙΝΑΛ, ούτε τις αυξημένες υποχρεώσεις του έναντι των πολιτών που τον τίμησαν, είτε με το 1 εκατομμύριο ψήφους το 2004, είτε με την επανεκλογή του κόντρα στον Ευ. Βενιζέλο το 2007, είτε με την πρωθυπουργία και το εξωπραγματικό 44% το 2009.
Ο Γιώργος Παπανδρέου μόνο αφελής δεν είναι επίσης. Πλέον γνωρίζει, έχει την ωριμότητα. Κυρίως έχει την πικρή εμπειρία να ξέρει καλύτερα από τον καθένα πώς είναι να μετατρέπεσαι από «Γιωργάκης» και «παιντί» σε «πρόεδρο», «πρωθυπουργό», «τροπαιούχο», «σωτήρα της παράταξης και της χώρας». Και εν μία νυκτί, να μετατρέπεται ξανά σε «αποδιοπομπαίο τράγο», «ολετήρα», «καταστροφέα της χώρας». Ξέρει από πρώτο χέρι, απ’ έξω και ανακατωτά πώς τον κοιτούσαν ως εξωγήινο οι πασόκοι της δεκαετίας του ‘90 και του 2000, όταν έμπαινε με laptop στις συνεδριάσεις υπουργικών συμβουλίων και πολιτικών γραφείων. Οταν μιλούσε για πράσινη ανάπτυξη και όλοι χασκογελούσαν, όταν μιλούσε για αξιολόγηση εκπαιδευτικών, όταν χόρευε ζεϊμπέκικο (ας το πούμε κι έτσι τέλος πάντων) με τον Τούρκο ομόλογό του υπουργό Εξωτερικών Ισμαήλ Τζεμ, όταν έπαιρνες τη σκούπα στο συνέδριο για να βοηθήσει τους εθελοντές να καθαρίσουν το χώρο, όταν έκανε την επιλογή να πάει με τον Σημίτη και όχι με τον Τσοχατζόπουλο.
Πηγή :iefimerida.gr
