Η ανακοίνωση της καταδίκης της εγκληματικής οργάνωσης θα ηχεί για πάντα ως τεκμήριο νίκης, αλλά και σαν σειρήνα επαγρύπνησης ενάντια στη “σπορά των ηττημένων”. Εκείνων που ακόμη προσπαθούν να βγουν από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Παλιά πληγή, βαθιά πληγή, ολότελα δική μας. Η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε, ωστόσο ο φασισμός ζει, και κάποιοι θέλουν να βασιλέψει. Ένα χρόνο μετά την ιαχή της Δημοκρατίας, το σύστημα του φόβου δείχνει τα δόντια του. Το έκανε άλλωστε αμέσως μετά το άκουσμα της καταδίκης. “Η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση”. Οι γροθιές της Μάγδας Φύσσα στον αέρα. Τα πανηγύρια, τα δάκρυα χαράς, οι αγκαλιές. Και αμέσως μετά οι “Αύρες” της ΕΛΑΣ, η καταστολή, η βία. Η ελπίδα που γιγαντώθηκε, έγινε φωτιά, βγήκε στους δρόμους, νίκησε και ακριβώς επειδή νίκησε, φόβισε εκείνους που επενδύουν στο σκοτάδι για να διατηρούν την ισορροπία τους.
Η Χρυσή Αυγή δεν μας προέκυψε μέσα σε μία ημέρα. Είχε βαθιά πλοκάμια στους εξουσιαστικούς θώκους και τα διατηρεί ακόμη. Μπορεί να αλλάζει καταστατικά, ονόματα και ενδυμασίες, ωστόσο ο ζόφος παραμένει στο παρασκήνιο, ως συνεκτικός ιστός των οπαδών της. Οι νοσταλγοί της απολυταρχίας άγονται και φέρονται από τα μυαλά που βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα, τα τάγματα εφόδου βρίσκουν τρόπο να ανασυνταχθούν μέσα από τα σπάργανα της νεολαίας. Στα σχολεία. Στα γήπεδα. Στις πλατείες.
Ο χρυσαυγιτισμός ζει μέσα από τις κουκούλες, τις κανονικές και τις μεταφορικές, μέσα από δημοσιεύσεις ονομάτων νηπίων στο διαδίκτυο, μέσα από πογκρόμ εναντίον αντιφασιστών φοιτητών, μέσα από ομαδικές επιθέσεις σε μεμονωμένα άτομα, μέσα από τον ρατσιστικό λόγο στο διαδίκτυο, μέσα από την κεκαλυμμένη νοικοκυροσύνη που βάλλει εναντίον στοχοποιημένων κοινωνικών ομάδων, ΛΟΑΤΚΙ και μεταναστών.
Δε ξεμπερδέψαμε με αυτά. Μπορεί η απόφαση της Δικαιοσύνης να δημιουργεί ένα δομημένο και πολύ συγκεκριμένο δεδικασμένο για το μέλλον, μπορεί ο αντιφασισμός να δικαιώθηκε μέσα από τη δικαστική μάχη, ωστόσο, δε χρειαζόμαστε καμία άλλη “θυσία”, κανενός άλλου Παύλου Φύσσα. Ο Παύλος σηματοδότησε έναν ολόκληρο αγώνα υποδεικνύοντας τον φονιά του. Στάθηκε όρθιος μέχρι την τελευταία του ανάσα. Κι ύστερα η Μάνα του, η μητέρα όλων των ελεύθερων πνευμάτων του τόπου, συνέχισε αυτόν τον αγώνα μέχρι τη πλήρη δικαίωση της μνήμης του γιου της, αλλά και άλλων παιδιών που χάθηκαν από τον ίδιο χρυσαυγιτισμό. Του Ζακ Κωστόπουλου, της Ελένης Τοπαλούδη, του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ώστε να μη χαθεί κανείς άλλος από χέρι φασίστα.
Ένα χρόνο μετά τη καταδίκη της Χρυσής Αυγής, ξέρουμε όλοι μας πως οι δράστες των παραπάνω εγκλημάτων, οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της παρακρατικής βίας, μπορεί να είναι διαφορετικοί, αλλά είναι και τόσο ίδιοι. Ζουν και αναπνέουν μέσα από το ίδιο αφήγημα, το ίδιο ιδεολόγημα που ψάχνει τρόπο να συσπειρωθεί, να βρει νέο ηγέτη και να ξεράσει πάλι τον ρατσιστικό εμετό του. Η τοξική πατριαρχία, ο ναζισμός, ο διαρκής εκφοβισμός του “διαφορετικού”, είναι ένα και το αυτό. Το κόμμα Χρυσή Αυγή μπορεί λοιπόν να καταδικάστηκε, όμως η παραπάνω ιδεολογική γραμμή, βρίσκεται ανάμεσά μας. Στα σπίτια μας, στις τηλεοράσεις μας, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμη και σε κυβερνητικές θέσεις. Μη γελιόμαστε. Ο κάθε Μπογδάνος θα διαγραφεί όταν παύσει να είναι “χρήσιμος”, αλλά πίσω του θα υπάρχουν πιο “ουσιαστικοί” Μπογδάνοι για να παίζουν το παιχνίδι που εξυπηρετεί το Σύστημα.
Το ουσιαστικότερο μήνυμα των ημερών, πέρασε μέσα από το πανό που σηκώθηκε στην πορεία μνήμης για τα 8 χρόνια της δολοφονίας του Παύλου, μια πορεία που έφτασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς. Στην κεφαλή αποτυπώνονταν τα πρόσωπα του Αλέξη Γρηγορόπουλου, της Ελένης Τοπαλούδη, του Παύλου Φύσσα, του Νίκου Τεμπονέρα, του Σαχζάτ Λουκμάν, του Μιχάλη Καλτεζά, του Βασίλη Μάγγου, του Αλεξ Μεσχισβίλι, του Ζακ Κωστόπουλου, του Μπερκίν Ελβάν, του Κάρλο Τζουλιάνι και του Τζορτζ Φλόιντ.
Πηγή:news247.gr
