Από την 16η Σεπτεμβρίου προβάλλεται στους κινηματογράφους το ντοκιμαντέρ «Βασιλιάς Ότο» και αφορά, βέβαια, στον Γερμανό προπονητή Ότο Ρεχάγκελ και στους άθλους του. Είνα μία ταινία του ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη Κρίστοφερ Αντρέ Μαρκς και αναφέρεται φυσικά στο ελληνικό «έπος» της Πορτογαλίας το 2004 με την κατάκτηση του τροπαίου. Είναι μία ταινία μυθολογικών αναμνήσεων. Διότι μόνο ως μυθολογία μπορεί να χαρακτηριστεί το συμβάν της Πορτογαλίας. Τόσο απροσδόκητο ήταν.
Ο Ότο Ρεχάγκελ κατέφθασε στην Ελλάδα το 2001 με τη βοήθεια δύο ανθρώπων που δεν είναι πια στη ζωή! Τον Αλέκο Κοσμίδη και τον Νίκο Γαβριηλίδη, που δεν αναφέρονται στο φιλμ, το οποίο έχει περισσότερο τον χαρακτήρα του show έστω και επικού, εύλογα βέβαια λόγω της κατάκτησης του Euro.
Ανεβαίνουμε στη μηχανή του χρόνου λοιπόν. Πριν από 20 χρόνια ακριβώς, η έλευση του Ρεχάγκελ στην Ελλάδα ήταν αποτέλεσμα έντονων παρασκηνιακών διαβουλεύσεων, ίντριγκας και άκρας μυστικότητας. Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Όταν η εθνική ομάδα ξέμεινε από προπονητή το 2001, (τελευταίος ήταν ο Βασίλης Δανιήλ) στην εφημερίδα «Ο Φίλαθλος» αναφέρθηκε στη θρυλική στήλη «Αποδυτηριάκιας» ότι μια καλή περίπτωση για τη θέση θα ήταν ο Ρεχάγκελ. Πολλοί το διάβασαν, λίγοι το συγκράτησαν. Την ιδέα αυτή προώθησε ο μακαρίτης Αλέκος Κοσμίδης με το ψευδώνυμο «Αλεκάκι», σύμβουλος τότε, του αείμνηστου Χάρρυ Κλυνν στην ΠΑΕ Καλαμαριά. Στην τότε τεχνική επιτροπή της ΕΠΟ, αρμόδια για την εξεύρεση προπονητή, ήταν πρόεδρος ο Βασίλης Χατζηαποστόλου, ο γενικός γραμματέας της ΕΠΟ Γιάννης Οικονομίδης, ο ταμίας Δημήτρης Κούκης και ο πρώην πρόεδρος της ΕΠΑΕ (σημερινής Super League 1) Θανάσης Κανελλόπουλος.
Το Πάσχα του 2001 έγιναν οι πρώτες τηλεφωνικές επαφές με τον Ρεχάγκελ, από τον Οικονομίδη και τον Κούκη. Ήταν θετικός, αλλά μόλις διέρρευσε στον Τύπο το όνομά του, εκδηλώθηκαν δύο αντίθετες τάσεις. Ο τότε σύμβουλος της ΕΠΟ Λουκάς Σιότροπος πρότεινε τον Ιταλό Μαρτσέλο Λίπι. Άλλοι, τον Άγγλο Τέρι Βέναμπλς. Οικονομίδης και Κούκης, ωστόσο, κάλεσαν τον Ρεχάγκελ στην Αθήνα. Πρώτη συνάντηση στο «Πεντελικόν». Στο μεταξύ, το «δίδυμο» της ΕΠΟ είχε έρθει σε επαφή με τον Αλέκο Κοσμίδη, ο οποίος τους παρέπεμψε στον Νίκο Γαβριηλίδη, έναν προπονητή και γυμναστή ο οποίος είχε σπουδάσει στη Γερμανία κι εκείνη την εποχή εργαζόταν στην Κέρκυρα. Ο Γαβριηλίδης μίλησε με τον Ρεχάγκελ και προοριζόταν για βοηθός του. Τελικά, από μια παρεξήγηση αυτό δεν συνέβη, κάτι που στεναχώρησε αφάνταστα τον Γαβριηλίδη που έφυγε από τη ζωή στα 43 του χρόνια. Ανέλαβε ο Τοπαλίδης, τελικώς.
Στο «Πεντελικόν» ήταν παρόντες οι Οικονομίδης, Κούκης, Κοσμίδης, Γαβριηλίδης. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν ο πρώην επιθετικός του Παναθηναϊκού Κροάτης Γκόραν Βλάοβιτς, που χαιρέτησε τον Γερμανό. Αφού του έκαναν δώρο δύο βιβλία, έφτασε η ώρα να μιλήσουν και για το οικονομικό. Η συμφωνία έκλεισε σχεδόν αμέσως στα 70 εκατ. δραχμές (περίπου 200 χιλιάδες ευρώ το χρόνο). Μόλις έγινε γνωστή η συνάντηση στο «Πεντελικόν», ακόμα και το ποσό που είχε συμφωνηθεί προφορικά, ο Έλληνας μάνατζερ Πασχάλης Παπαδόπουλος έστειλε επιστολή στην ΕΠΟ, στην οποία ανέφερε ότι έχει τα δικαιώματα του Ρεχάγκελ και πως μπορεί να τον φέρει στην Ελλάδα με 330 εκατ. δραχμές το χρόνο! Αρκετοί σύμβουλοι της ΕΠΟ βρήκαν «ενδιαφέρουσα» την πρόταση του φίλου τους Πασχάλη Παπαδόπουλου και στο επόμενο ΔΣ της ΕΠΟ έγινε μεγάλος χαμός, με τον Οικονομίδη να ανεμίζει την επιστολή του Παπαδόπουλου, φωνάζοντας: «Είναι ντροπή, εμείς τον κλείσαμε, με μόλις 70 εκατ. δραχμές»! Η επόμενη συνάντηση μεταξύ του Οικονομίδη και του Κούκη με τον Ρεχάγκελ έγινε στο Μικρολίμανο, και εκεί επήλθε η οριστική συμφωνία. Με μία προϋπόθεση: Ο Ρεχάγκελ θα διαβεβαίωνε και προφορικώς και εγγράφως την ΕΠΟ ότι δεν εκπροσωπείται από τον μάνατζερ Π. Παπαδόπουλο. Όπως κι έγινε.
Η πρώτη έξοδος του Ρεχάγκελ, μετά την συμφωνία του, ήταν στου Σταθοκωστόπουλου στην Πλάκα, συνοδεία τριών δημοσιογράφων. Του γερμανοαναθρεμένου Φέρυ Μπατζόγλου, του Βαγγέλη Κουκούλογλου και της αφεντιάς μου. Φανταστήκαμε ότι θα κερνούσε για τη συμφωνία. Πληρώσαμε εμείς και αδρά. Μας κακοφάνηκε!
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ρεχάγκελ μόλις ανέλαβε ήταν να καλέσει τους προπονητές των ομάδων. Τότε ήταν που αποφάσισε να μην ξανασχοληθεί μαζί τους, ούτε και με κανέναν άλλο παράγοντα. Είχε εκνευριστεί ακόμα και με την τρίλεπτη αργοπορία του Ντούσαν Μπάγιεβιτς, αλλά περισσότερο με όσα άκουσε από τον μακαρίτη Νίκο Αλέφαντο. Ήθελε να προτείνει ένα συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, 3-5-2, για όλες τις ελληνικές ομάδες, ώστε οι διεθνείς να μην αλλάζουν σύστημα πηγαίνοντας από την ομάδα τους στην Εθνική. Ο «Αλέ» ανέπτυξε τη φιλοσοφία του «έλα μωρέ τώρα με το 3-5-2» και εκεί ο Γερμανός κατάλαβε πως έπρεπε να βαδίσει μονάχος του το δύσβατο δρόμο της ελληνικής νοοτροπίας. Και δεν έχασε. Αντίθετα, κερδίσαμε εμείς…
Πηγή:zeitgeist.gr
